ОЗЪЯ ЙӦВ
Гожся мелі шонді югӧръясыс малыштісны Машалысь чужӧмсӧ, и сійӧ садьмис. Люба да Аня чойясыс узисны на, а Митя вокыс понпикӧд ноксис кильчӧ помын.
— Коді кӧсйӧ мекӧд талун оз вотны ветлыны? — гораа юаліс Маша.
— Ме, ме! — синъяссӧ тілигмоз шыасисны чойясыс.
— И ме тшӧтш муна тіянкӧд, — керкаас пыригмоз шыасис Митя.
Маша быдӧнлы сетіс дозмук: кодлы кӧрт кружка, кодлы кыз стӧкан, а ачыс босьтіс неыджыд кӧрзина.
Гораа варовитігтыр петісны керкаысь, игналісны кильчӧсӧ да мӧдӧдчисны ягӧ. Медводзын Шарикыскӧд котӧртӧ Митя, тыртӧм стӧканыс дӧрӧм улас сӧмын брунӧдӧ рушкуас... Ой, уна и сійӧ вотас талун ягӧдтӧ. А вотӧсыд таво уна, сӧмын вот да вот!..
Ягын воисны неыджыд эрд вылӧ, ставӧн разӧдчисны сэтчӧ. А озйыс мыйта! Ставыс певпом кодь ыдждаӧсь, гӧрдӧсь, быттьӧ нарошнӧ кисьталӧма сэтчӧ.
— Маша, Маша, видзӧд мыйта тані! — горзӧ Митя, а ачыс синнас кытшлалӧ, кутшӧм тусь вомас сюйны. Ок и чӧскыд озйыс!
Куим чой зіля вотчӧны. Кодлӧн дозйыс тырӧ, котӧртӧны Маша дінӧ да кисьтӧны сылы кӧрзинаас.
— Менам бара нин кружкаӧй тыри! — горзӧ Люба.
— Менам тыри жӧ, — тшӧтш горӧдіс Аня.
Куим чой гораа сёрнитӧны, сьылӧны, ещӧ на зіля вотчӧны... Сӧмын Митя чӧв олӧ, быттьӧ вомас ва босьтӧма. Стӧкан пыдӧсас гӧглясьӧ куим оз тусь.
— Кӧні тэнад вотӧсыд? — юалӧны чойясыс.
Митя чӧв олӧ, тыртӧм стӧкансӧ дзебӧ мышкас. «Тяв, тяв!» — увтчӧ Шарик, дорйӧ Митяӧс.
— Энлӧй, энлӧй, — шуӧ Митя, — ме ті дорысь унджык на вота...
Митя муніс на дорысь ылӧджык, кутіс корсьысьны: кӧнӧсь ті, гырысь тусьяс? Локтӧй ме дорӧ!..
Ветлӧдлӧ Митя местаысь местаӧ, ӧктӧ-вотӧ, а стӧканыс век на тыртӧм, сэні сӧмын куим тусь. Кор сійӧ оз тусьсӧ босьтас киас, кӧсйӧ эськӧ стӧканас пуктыны, но найӧ веськалӧны вомас...
— Тэнад, буракӧ, стӧканыд розя... — сералӧ Люба.
— Зато рушку-туисыс пыдӧстӧм, — содтӧ Аня...
— Он кӧ кут вотчыны, гортад ӧти тусь он аддзыв! — шуӧ сылы Маша. — Эн виччысь!
— Ладнӧ! Ме тані пӧттӧдз сёя!
Вотчӧ эськӧ Митя, но став ягӧдыс вомас веськалӧ. Дӧзмис да стӧкансӧ бӧр сюйис дӧрӧм улас.
Люба да Аня некымынысь нин кисьтлісны вотӧссӧ Машалы кӧрзинаас. Машалӧн кӧрзинаыс сьӧктаммис. Ещӧ стӧкан, ещӧ кружка, — и чукйӧн лоӧ.
— Тырмас! — горӧдіс Маша. — Мӧдім гортӧ...
Челядь котӧртӧны гортас. Налы нимкодь, любӧ.
Гортас Маша ректіс вотӧссӧ ыджыд тасьтіӧ, кӧбрегсьыс вайис йӧв да кисьтіс сэтчӧ...
Пуксисны куим чой пызан сайӧ. Босьтісны паньяс. Видлісны: ок и чӧскыд озъя йӧлыс! Митя тшӧтш босьтіс пань да тшӧтш пуксьӧ пызан сайӧ.
— Энлы, энлы, дышпоз! — горӧдісны чойясыс. — Кӧні тэнад ягӧдыд?
Чойясыс панясьӧны, чӧсмасьӧны озъя йӧлӧн.
Митя пукалӧ бокын, бугжыля видзӧдӧ на вылӧ. Мӧдысь кежлӧ эн вунӧд: мый вотан, сійӧс и сёян!
