МОЙ ВИСЬМӦМА

— Китш-китш-китш! — вылісянь кыліс Катшалӧн китшкӧм.

Урик да Урий — кык вок — эновтісны вотчӧмсӧ да чатӧртчисны енэжлань.

— Ті кывлінныд али эн? Мой висьмӧма! — водзӧ китшкис Катша. — Оз вермы сёйны ни юны, сӧмын сьӧкыда кызӧ да несъялӧ.

— Вот! А ми ӧд ӧлӧдлім сійӧс, мед этшаджык кӧдзыд ваас уялас, видзчысьыштас, со и кынмӧма, — зумыштчис Урик.

— Да, сідз ӧд и вӧлі, — водзӧ нуӧдіс вокыслысь мӧвпсӧ Урий. — Эз кывзысь, пыр серамвыв миянӧс лэптіс, помнитан, шонді водзад пӧсялас да йи кодь кӧдзыд ваад кыр йывсяньыс вӧлі суныштас. Сӧмын ошйысис, нинӧм пӧ мекӧд оз ло, ме пӧ морж. Да кутшӧм нӧ, мися, тэ морж, чужлӧмыд кӧ мойӧн?

— Да, да, дзик сідзи ӧд и вӧлі, — шогпырысь катлӧдліс юрсӧ вокыс. — Но ӧні колӧ мыйкӧ вӧчны, бурдӧдны Мойсӧ.

— Кынмӧмсьыд медся бура отсалӧ ӧмидза пӧсь чай, висигад мамӧ ӧд миянӧс вӧлі сійӧн и бурдӧдӧ, юктӧдас да бура шебрӧдас, мед юрси йылӧдз пӧсявлам, висьӧмсӧ вӧтліс.

— Но мый, сідзкӧ, ми тані мӧжгам? Колӧ ӧдйӧджык котӧртны, чукӧртны ӧмидз да тшак. Ми сылы пуам тшака шыд да пузьӧдам чай, вердам, юктӧдам, гож водзӧ водтӧдам, и сійӧ зэв ӧдйӧ бурдас. Мунам да вотчам.

И кык вок чепӧсйисны вӧрлань. А Катша лэбаліс на весьтӧд да индаліс, кӧні мый быдмӧ, вылісяньыд сылы ставыс бура тыдалӧ.

Тыра чуманъясӧн воисны Мой дорӧ, а сійӧ пӧсь лыа вылын шонтысьӧм пыдди ваын куйлӧ да сьӧкыда упкӧ-лолалӧ, сӧмын киргӧ:

— Ой, кула, кула!

Урик видзӧдліс Урий вылӧ да шензигтырйи швачнитіс водз кокъяснас бокъясас:

— То ӧд мый вӧчӧ висьысьыд бурдӧдчӧм пыддиыд! Тадзитӧ нӧ кысь бурдан? Ноко, ӧдйӧ пет кӧдзыд васьыд!

Урик, Урий да Катша куимӧн отсалісны Мойлы петны ваысь, водтӧдісны лыа вылӧ гож водзӧ. Пестісны бипур, пуисны тшака шыд, пузьӧдісны чай да мырдӧнсорӧн вердісны-юкталісны ёртсӧ. Та бӧрын тыртісны Мойӧс яр шонді улын доналӧм лыаӧн да пуксисны дӧзьӧритны, мед сійӧ бура пӧсялас.

И мӧд лунас нин Мой бурдіс да ӧні пӧсьвывсьыс кӧдзыд ваад оз нин сунав.