Ме тэнад кывбур, а тэ менам шылад,

Ми тэкӧд медся мича сьыланкыв.

Кӧть пола весиг видзӧдлыны вылад,

Тэ ӧтнад тӧдан менсьым шутӧм кыв.

Тэ быттьӧ саридз кыпӧдчылан гынад,

Но здук, и пыдын бувгӧ тэнад гор.

Ме тайӧ шысьыс джуджді, лои вына,

И ӧні весиг чашйигӧн ог ор.

Ми ӧтлаасим мулӧн ойдӧм улӧ

Да сьыланкывйын туам лунысь-лун.

Ми кылам ставсӧ: чужӧм, олӧм, кулӧм,

И шудӧн ыпъялӧм, и воштӧм ун.

Ми ӧта-мӧдлӧн пыдӧсӧдз ог судзӧй,

Кӧть коляс сё, и сюрс, и лыдтӧм во.

А сідзкӧ, ӧтув сьыланысь ог мудзӧй,

И некор гажтӧм миянлы оз ло.

Ме гижа уна кывбур, ёнӧс, выльӧс,

Да корся некор кывлытӧм на кыв.

— Тэ эскан таӧ, Менам Саридз, збыль ӧд?

Эн висьтась! Чӧвлы. Морӧстырнад сьыв!