МИША ОШПИ ДА БИ КИНЬ
Пуксис ар. Ош мам чуксаліс ошписӧ гуӧ водны:
— Регыд тӧв! Колӧ нин, Миша, узьны дасьтысьны!
Но вильышпоз некыдз эз кӧсйы водны шоныд вольпасьӧ. Ланьтлытӧг бергаліс. Сы мында тӧдмавтӧмтор, вӧвлытӧмтор на сы гӧгӧрын! Сэтшӧм окота ставсӧ нырисавны! А унмовсян тӧв кежлӧ да, став гажаыс бокӧ коляс.
— Мамук, а тэ мен мойдышт! — кӧсйис наянитыштны ошпи.
— Мый йылысь кӧсъян кывзыны?
— А вай ыджыд-ыджыд-ыджыд... бать йылысь! Медвына роч ош йылысь. Тӧлка да медся ён ош ай йылысь.
— Ок, Миша! — ышловзис ош мам. — Кымынысь дольны тэныд ӧтиторсӧ. Вай ме бурджык вок йывсьыс, войвылын олысь руд ош йылысь мойда.
— А вай!
Миша нимкодьпырысь пырис гуӧ, водіс мамукыслӧн шоныд кынӧм бердӧ да лӧсьӧдчис кывзыны.
— Ёна важӧн, кор гӧгӧр ставыс вӧлі мӧд сикас, эз ӧнія кадӧ кодь, Коми муын оліс ыджыд ош.
Кӧні тапиктас да гыжнас мусӧ парсыштас, сэні гӧпъяс да тыяс, чойяс да гӧраяс артмасны. Вына да тӧлка вӧлі коми ошкыд. Гӧгӧрвоис сійӧ, мый вывті сьӧкыд лои, муыс мудзӧма кыскавнысӧ. Водіс енэжтас пӧлӧн, муа-ваа костас видзысьӧн. Воӧны-сибӧдчӧны сы дінӧ йӧз, пемӧс, лэбач, медым выль олӧмас вуджны. А медым небзьӧдны Мусюр видзысьсӧ, кольӧны сылы быдсяма чӧскыдсӧ да висьтасьӧны ас олӧм йылысь. Тадзи и артмӧ, кӧть куйлӧ пӧрысь ош вӧрзьывтӧг уна сё да сюрс во, но тӧдӧ став ловъя йылысь и талунӧдз.
Любӧпырысь кывзіс Миша ошпи мамуксӧ, синсӧ кунис здук кежлӧ, эз и казяв, унмовсис, джуджыд вӧтӧ усис.
Аддзӧ, лэбӧ чукыля-мукыля кузь ю весьтті, тшӧкыд пожӧма яг весьтті, а ылын-ылын ыджыд гӧра моз кыпалӧ ошлӧн ёнсьыс-ён мышкыс. Здук, и Миша сы дорӧ воас.
— Чолӧм! — другысь дзик сы водзын мыччысис вӧвлытӧм зонка. Югыд, дзик би югӧр кодь — юрсиыс гӧрд рӧма, ыпъялӧ; чужӧмсӧ шонді нюлыштӧма, дзик беринӧсь; дӧрӧмыс чим гӧрд, вышивайтӧма сідзи, быттьӧ зарниӧн увсӧ дорӧма.
— Чолӧм! — надзмӧдіс ӧдсӧ ошпи. — А тэ коді?
— Ме — Би кинь! — зонка вомтырнас нюммуніс.
«Видзӧдтӧ, кутшӧма нимыс ладмӧ», — чуймис ошпи.
— А мый тэ тані вӧчан? — юаліс сійӧ зонкалысь.
— Ме век таті лэбала. А тэнӧ медводдзаысь паныдалі. Тэ аслыспӧлӧс ошпи, сюрис кӧ Тӧдысьлӧн туйыс. Кыдзи тэнад нимыд? И кытчӧ тэ лэбан?
— Менӧ шуӧны Миша, — висьтасис ошпи. — А лэба ме пӧрысь ош дінӧ. Ми сыкӧд ӧти вираӧсь. Варгыль кок сымда тӧдӧ! И ме тшӧтш тадз кӧсъя!
— О! — чуймис Би кинь. — Гӧгӧрвоана, кыдзи татчӧ воин. Сӧмын пӧрысь ош ӧд кывзӧ ставӧнӧс, а ачыс некор некодкӧд оз сёрнит.
— Кыдз сідз? — жугыльмис ошпи.
— А мый эськӧ тэ кӧсйин юасьны? — Би киньыд чусмис весиг жальысла.
— Дзик ставсӧ... — кыскыштіс нырнас Миша. — Ме ӧд быдтор тӧдны кӧсйысь ош...
— Но мыйсюрӧ и ме тэныд верма висьтавны! Ог, дерт, ставсӧ! Ставсӧ ме и ачым ог тӧд, — бӧр збоймис Би кинь.
— Збыль? А кыдзи тэ татчӧ веськалін? И мыйла таті лэбалан? — пырысь-пыр тыртіс юалӧмӧн ошпи выль ёртсӧ.
— Тайӧ менам чужан му! Коми! И рӧдвужӧй менам тшӧтш олісны ёна важӧн, кыдзи и тэнад. Ыджыд кыйсян кадӧ, кор вына Йӧра шыбитіс сюр вывсьыс Шонді-би, киссис сэсянь му вылӧ уна-уна би кинь. Ӧти татшӧм би киньысь чужис менам ыджыд-ыджыд-ыджыд... мамӧй. Кутіс сійӧ лэбавны Коми муӧд быдлаті и ӧтчыд казяліс, мый йӧзыс, код дінӧ сійӧ инмӧдчис, кутісны гижны кывбур-висьт, серпасавны мича серпас, сьывны мыла сьыланъяс. Гӧгӧрвоис ыджыд мамӧй, мый таын сылӧн коланлуныс, рӧкыс. Сы бӧрын ми ставӧн, енби би киньяс, лэбалам му пасьта, отсалам челядьлы да верстьӧлы быдтыны тайӧ бисӧ ас пытшкас.
— Кутшӧм бур! — нимкодьмис Миша да унатор на кӧсйис сылысь юасьны, но сынӧдыс друг сы гӧгӧрын дзӧрзис. Ошпи гӧгӧрвоис, мый садьмӧ.
— Волы нӧшта! — ӧвтыштіс кинас Би кинь.
— Бытьӧн вола! — кӧсйысис выль ёртыслы ошпи. — Аддзысьлытӧдз!
