ЫДЖЫД ЮМОВ ПЕЧЕНЧА
— Вот юльыд нин помасьӧ, тӧлысь мысти школаӧ ковмас мунны, — ышловзис Евлог тшынассянь енэжлань кайысь збой би киньяс вылӧ видзӧдіг.
— Да-а, — воча нюжӧдыштіс Гриша, — мыйлакӧ вывті ӧдйӧ каникулыс кольӧ. Тулыснас чайтан: «У-у, дзонь куим тӧлысь чӧж кутам шойччыны, сы мыйдыра, майбыр!». А ӧні, видзӧдан да, джынсьыс унджыкыс нин бӧрын, и он бергӧд.
— Нинӧм, мӧд во бара на гожӧмыд локтас, — гӧрӧктіс Тарас да друг вӧзйис: — Вай картупель печенча пӧжаламӧй.
— А мый, — ӧзйис тшӧтш Гриша, — миян град помыс тані орччӧн и эм, ӧти стада* нетшыштам дай.
Рытыс рӧмдыштӧ нин, тайӧ ӧд абу июнь тӧлысьыд, кор войбыд югыд. Град вылысь нетшыштісны ӧти котыр, гудйысьыштісны на муас, кималасӧн корсялісны дзебсясьӧм картупельяссӧ да бӧр котӧртісны бипур дорӧ. Унджык картупельыс вӧліны посньыдикӧсь на, сӧмын ӧти сюри ыджыдджыкыс.
— Чур, тайӧ ыджыдыс меным, — нюжӧдіс кисӧ Евлог. — А посниясыс мед тіян лоӧны.
— А мыйла ыджыдыс тэныд? — чуймыштіс Гриша. — Картупельсӧ ӧд миян град вылысь нетшыштім!
— Ме командир да, сійӧн! — тӧдчӧдіс Евлог.
— Мый нӧ сэсся, командир кӧ?
— Салдатъяс век вӧчӧны сідзи, кыдзи тшӧктас командир, а командирлы колӧ юрнас думайтны. А мед юрыс бура уджаліс, сылы быть лоӧ чӧскыда сёйны.
— Но мед, абу ӧмӧй ӧткодь? — лэптыштліс пельпомсӧ Тарас да шыблаліс картупельсӧ бипурӧ.
Евлог лыддьӧ асьсӧ ёртъяс вылас ыджыдӧн. Тарас йылысь сёрниыс абу, сійӧ Евлогысь арӧн-джынйӧнӧн томджык, а Гриша кӧть на пӧвстын медся ыджыд, но школаын лёкиника велӧдчӧ да начальникавны оз сюйсьы.
Эз дыр кад и коль, Тарас видліс медся ичӧт картупельсӧ да радпырысь юӧртіс:
— А менам пӧжассьӧма нин, — кыскис, весалыштіс сьӧдӧдз сотчӧм корсӧ да пӧлясигтырйи, мед вомсӧ оз сот, чӧскыда нямляліс.
Гришалӧн посни картупельясыд ӧдйӧ жӧ пӧжассисны. Со Гриша да Тарас надзӧникӧн сёрнитігтырйи бырӧдісны нин ассьыныс печенчаяссӧ, а Евлог век на виччысис, кор пӧжассяс сылӧн медся ыджыдыс. Но вот и сылӧн, буракӧ, тшӧтш кадыс воис номсасьыштны, детинка бедьторйӧн гӧгыльтіс сійӧс бипурысь, босьтіс киас, шыблалыштіс пӧсь печенчасӧ киысь киӧ, сотӧ ӧд, весалыштіс сьӧд кышсӧ да азыма курччис. И тані сійӧс муртса эз восӧд, печенчаыс вӧлӧма чӧскыдтӧм, пытшкӧсыс дзик сісь.
— Тьпу! — сьӧлыштіс сійӧ вомсьыс печенча торсӧ. — Бур, мый эг удит ньылыштны! Да тайӧ жӧ мам картупель вӧлӧма! А ме чайті, мый чӧскыд!
Гриша жӧ недыр чӧв олыштіс, лэптыліс вывлань чуньсӧ да тӧдчӧдіс:
— Эк, Евлог, ыджыд печенча тэныд ковмӧма, а горшасьнытӧ, вӧлӧмкӧ, оз ков!
*Стада — поз.
