СЬӦЛӦМШӦРӦЙ
Висар Ӧдя — Евдокия Виссарионовна Лодыгина — нэмсӧ тӧдіс сьӧкыд удж: гӧрис, ытшкис, куртіс-чӧвтіс, лэдзис, кыскис да кылӧдіс кер, дӧзьӧритіс скӧтӧс да сідз водзӧ. Ставсӧ он вермы лыддьӧдлыны, мый усис тайӧ зіль нывбабалӧн пельпомъяс вылӧ. Быдтор сылы сетчис, быдтор сійӧ вермис, сы вӧсна мый ставыс усис ас вылас. Батьыс куліс водз, быдмис дядь водзын, коді усьліс война вылын. Нёль чой пӧвстын (воча чойяс) вӧлі медся ыджыдӧн. Весиг ачыс тшупсьыліс, ог нин сёрнитӧй пес вӧчӧм ли потш кералӧм йылысь. Габовын и талун сулалӧны посводзӧн ӧтувтӧм квайт пельӧса керкаяс, кутшӧмъяс абуӧсь весиг ӧткымын айловъяслӧн. Ставсьыс медбура да медуна вӧчӧмнас ёна жугӧдіс асьсӧ, воштіс дзоньвидзалунсӧ, но енбитӧ он дзеб, сійӧ и из пыр петас.
Верман чайтны, мый сьӧкыд уджыс чорзьӧдіс сьӧлӧмсӧ, а збыльвылас сійӧ зэв небыдик да шань. Сёрнитӧ да быттьӧ кывбур лыддьӧ — сы мында сэні поэзияыс. Тайӧ «юкмӧссьыс», кӧнкӧ и гумлаліс мича кывъяссӧ Василий пиыс, коді талун нималана гижысь и композитор, «Парма гор» газетса главнӧй редактор. Сійӧ тай и гижліс мам йывсьыс:
«Мичаӧй, мусаӧй, донаӧй,
Менам дай сьӧлӧмшӧрӧй.
Сьӧлӧмӧс чепӧльтӧ ёна-ӧ,
Быдӧнлы висьталан мӧй».
А мӧд пиыс, Коляыс, нэм джын и оліс. Шофёраліс да кыдз веськалӧ сёйӧмӧн, ӧтарӧ удж тӧдӧмӧн асьсӧ тшыкӧдіс да водз эновтіс таладор югыдсӧ.
Евдокия Виссарионовна нэмсӧ жӧ ачыс кысис да вурсис. Джодж дӧраяссӧ кӧть выставка вылӧ ну, да некор некӧн эз петкӧдчыв, сеталіс пияныслы, рӧдвужыслы, матыссаяслы, мукӧд йӧзлы, некор да некодлы эз вузавлы, сідзи козьнавліс. Кепысь-носкитӧ ачыс жӧ кыліс, ӧні на шонтӧны ас йӧзӧс.
Матӧ нэм джын нин оліс Зимстанын. Лэччыліс уджӧн жугӧдысь, но зэв омӧлика вештысьысь колхозысь лесопунктӧ, мед велӧдны челядьсӧ да петкӧдны паськыд туй вылӧ. Збыльысь и велӧдіс да петкӧдіс. Эм мыйӧн донъясьны, да йӧз дырйи оз ошйысь, ас пытшкас видзӧ.
Габовын ӧні арйӧ Василийыс, коді лӧсьӧдіс сэні чӧс туй. Кор вермис, кайлывліс сыкӧд, весиг пачьяссӧ на еджыдӧн мавтіс да занавесъяс ӧшліс. Габовӧ и дзебны тшӧктіс, мый и вӧчисны некымын во сайын.
