ПӦЧӦЛӦН ВИСЬТАЛӦМ
— Вай жӧ, пӧчӧ, висьтав мыйкӧ важ олӧмсьыд!
— Важ олӧмсьыд?... Позяс!...
Коркӧ, ме томиник на вӧлі, чукӧртчим ми, том йӧз, тувсов праздникӧ, кыр йылӧ кругӧн ворсны, сэтӧн жӧ пукалӧны мужикъяс, сёрнитӧны.
Друг воис деревнясянь вӧла, юаліс старшинаӧс. Ми индім мужик чукӧрӧ, асьным мунім тшӧтш сы бӧрся, кывзыны, мый пондас сійӧ висьтавны.
Локтіс старшина дінӧ, здоровайтчис и шуӧ: «Бур йӧз, катӧ рӧзбой шайка, пажын кад кымын воасны татчӧ. Катӧ морт дас кык, миянӧ эз и сувтлыны, сӧмын горӧдісны: ӧні пӧ, другъяс, ог эштӧ сувтлыныс — тэрмасям Мылдінӧ праздничайтны, кывтігӧн тіянын дырджык олам.
Мыйӧн найӧ бердіны, ме пукси вӧв вылӧ и видзьяс вывті веськыда татчӧ.
Колӧ, другъяс, кыдзкӧ найӧс кутны, дыр-ӧ тешитчасны миян вылын».
Чукӧртіс старшина скод. Скод шуис найӧс кутны.
Мужикъяс ружйӧясӧн дзебсялісны кытчӧсюрӧ, миянӧс старшина тшӧктіс ворсны, наысь не повны.
Забыль, пажын кад кымын тыдовтчис вевта‐пыжа, катӧны парусӧн.
Воисны миян весьтӧдз, пыж сувтӧдісны, ружйӧясӧн кайӧны миян дінӧ.
Ми зэв ёна полам, но пышйыны ог лысьтӧ — мужикъяс эз тшӧктыны.
Кайисны. Копыртчисны. Атаманыс шуис: «Чӧлӧм да видза, рочаканьяс! Кӧнкӧ миянӧс эн виччысьӧй, а ми воим. Он босьтӧй тшӧтш миянӧс ворсныыд?»
— Да, пӧсь пызанъяс эг лӧсьӧдӧй. Но бура кӧ локтінныд — ставыс лоӧ, — шуис Зинка Анна.
— Бур-ӧ, лёк-ӧ — сійӧ олӧм висьталас, кыдз понданныд принимайтны.
— Приём миян ӧтик: чужӧм мича — лок, чужӧм мисьтӧм — ылі кытшовт, — бара серӧктігмоз шуис Анна.
Рӧзбойникъяс серӧктісны и тшӧтш кругӧ пырисны.
Босьтісны сьывны ассьыныс сьыланкывъяс, а сэккості миян мужикъясыд и кытшовтӧдӧмаӧсь.
Лыйсьытӧг ни нинӧм, ставсӧ кутісны.
Лун кык мысьт пондісны мӧдӧдны карӧ. Йӧзыд мӧдӧдан лунас чукӧртчис уна, быдӧнлы окота аддзывлыны, кутшӧмӧсь рӧзбойникъясыс.
Шайкаад тшӧтш вӧлӧма ӧти Пӧдчеремса, мича том морт, сылӧн мамыс сійӧ пӧраад Мылдінад жӧ лӧсялӧма.
Друг Пӧдчеремсаыд аддзис мамсӧ и шуис: «Но, волы жӧ, матушка, прӧститчам и рӧщӧтайтчам?»
Да! Дивӧ, другӧ, сэтшӧм кӧдзыд гӧлӧсӧн шуис — ми ставным дрӧгнитім!
Локтіс мамыс. Пиыс юрбитіс мамыслы кок вылас, сэсся окыштіс кыкысь, а коймӧд окыштігас друг мамыс зэв ӧдйӧ горӧдіс, а пиыс шуис: «Эн вунӧд!» и вӧтіс мукӧдсӧ.
Бергӧдчис миянладорӧ мамыс, да быдӧн чужӧмсьыс сьӧд вир лэччӧ: сійӧ, другӧ, окыштігас, нырсӧ курччӧма...
Вс. Омра.
