ЗЕЛЕНЕЧСА ВИЧКО ДОРЫНТэ зеленечса Сандра йылысь кывлін? Дерт, кывлін!.. Кытчӧ дзебӧма, он тӧд? Ме, сідзкӧ, тэнӧ гӧгӧртӧда ылі. И гӧгӧртас мед микӧд сылӧн рӧд. Вай матыстчылам сиктса вичко дорӧ... Но туй выланым сувтӧ джуджыд стен*. А горувтіыс писькӧдчыны шорӧн Ог видлӧй? Либӧ ставыс веськодь тэн? Со кыдз пу вичко юр пыддиыс важӧн, А енэж йирыс судзмӧн матын тан, А сынӧд горсӧ кывтӧм жыннян чашйӧ... Но Сандра муслун дӧра оз нин пан. «Оз пан? — тэ менсьым юалан. — А мыйла?» Кыз му горулын сійӧ, сьӧлӧмшӧр. Но быттьӧ сылысь гӧлӧссӧ ме кыйла, Кор вичко дорас сибӧдчывлӧ вӧр. И быттьӧ платтьӧ бӧждор шысӧ кывла, Кор гожӧм шӧрын шумӧн ыззяс зэр. А сэсся тырас шонді юӧн ывла. И турун мыччас вуджӧр — посни сер. Но абу Сандра, Сэк жӧ быттьӧ вийым. Пыр корся пасъяс, кодӧс колис мен. Быд роптасын, и пессьысь сиська биын — И сӧдз кодзула йирын олӧ вен! Ме ӧкта тайӧ пасъяссӧ да видза, Мед гӧгӧрвоны туйсӧ, сьӧлӧм джум. И ыпнитӧны дзоридзьяса видзьяс, И наысь некор, некор ме ог ум.
