НЁБДІНСА ВИЧКОНёб дорын сулалӧ вичко, Некор эг пыравлы сэтчӧ. Сьӧлӧмӧс гажтӧмлун личкӧ — Тӧдлытӧг руыслы сетча. Нэмъяс пыр вуджала кадас, — Жыннян шы сикт тырӧн кылӧ... Коркӧ тай дикмӧдысь чадас Веськаліс морт вежӧр, ылі Кытшовтны пондыліс йӧзыс Вичкосӧ — мырдӧн он вайӧд! Тшӧктан мӧй шонділы: «Ӧзйы!», Дзебсяс кор кымӧръяс сайӧ. Коркӧ со локтісны аньяс, Вичкоӧ пырисны чӧла Валя, да Вера, да Саня... Аньяслы шыасис йӧла. Нёб юысь катісны васӧ, Мыськисны быд пельӧс бура. Вичкоыс абу нин таса — Ылісянь — шондіа юра!
