БӦРЪЯ ТШАК

Тшак вотан кад, тыдалӧ, таво вылӧ помасис. Увтасінъясын первойя жӧ пужъялӧм бӧрас тшакыс кынмис, лёбзис, сьӧдӧдіс. Сӧмын яг нӧрысъясын кӧнсюрӧ паныдасьлӧны кыз кока гӧрд гобъяс, кодъяс эз сетчыны кӧдзыдыслы. Но и найӧ нин абу воддза кодь чорыдӧсь. А выльыс, дерт, оз нин пет.

Ме вель дыр ветлӧдлі арся вӧрӧд. Важ, кынмылӧм тшакъяс эг босьтав, а ӧкті сӧмын ёнджыкъяссӧ, зумыдджыкъяссӧ. Менам кӧрзинаын вӧлі нин дас кымын гӧрд гоб. Пукси шойччыны. «Тырмас таво кежлӧ» — думайта. Ме пукалі лӧня, и вӧрын шы ни тӧв, а мышкын, кылӧ, кодкӧ шарӧдчӧ. Интереснӧ, коді вермас сэні лоны? Лэбач али зверь? Чеччи да веськӧдчи сылань. Видзӧдлі понӧльяс сайӧ и чуйми: неыджыд пу дорын зымвидзӧ ыджыд, мича гӧрд гоб, а сы гӧгӧр чеччалӧ ур. Ме первойсӧ думышті, мый ичӧтик зверыс любуйтчӧ тшакнас, ворсӧ сэні. Вӧлӧмкӧ, сійӧ йирӧ подсӧ да зільӧ пӧрӧдны тшаксӧ. Но тшакыслӧн кокыс кыз, сразу он пӧрӧд. Ме кок улын трачнитіс кос ув, а ур уйыштіс орчча пу вылӧ. Ме матыстчи тшакыс дорӧ. Сійӧ, вӧлӧм, збыльысь ён, зумыд. Ме пуртӧн вунді подсӧ дзик му бердӧдзыс да пукті кӧрзинаӧ.

А ур пукаліс нин орчча коз пулӧн улыс ув вылас да воддза лапаяснас лёкысь кучкаліс-барабанитіс увъяс, а ачыс горзіс: «Чок! Чок!». Ме гӧгӧрвои, мый зверь видіс менӧ, быттьӧ шуаліс: «Эн вӧрӧд, тайӧ тшакыс менам!» Ме ещӧ видзӧдлі аслам бӧръя тшак вылӧ да думышті: а гобйыс ӧд збыль сылӧн, сійӧ первой аддзис. Босьті кӧрзинаысь да бӧр пукті важ местаас. «Вот дивӧыд! Быттьӧ, ме бурджык тшаксӧ эг аддзыв...» — видзӧдлі кӧрзинаӧ да видышті ачымӧс. Сэсся кӧрзинаысь став тшаксӧ, мый сэні вӧлі, кисьті муас.

— На, ставсӧ сета, сӧмын эн видчы. Ошлы косьтыны тӧв кежлас! — шуи ме, пыркниті кӧрзинаӧс да веськӧдчи гортлань.