ӦМИДЗ КУСТ

Ми Юлякӧд мӧдӧдчим Мизин устьеӧ вуграсьны. Дзик ю дорӧдзыс лэччӧ машина туй. Таті совхоз тӧлын и гожӧмын кыскалӧ турун. Туй пӧлӧныс кузякодь сулалӧны ӧмидз кустъяс. Кустъяссӧ кытсюрӧ талялӧма, увъяссӧ чегъялӧмаӧсь. Ӧмидзсӧ, дерт, вотӧмаӧсь видз вылӧ ветлысь зіль нывбабаяс, либӧ купайтчыны ветлысь челядь чӧсмасьӧмаӧсь.

Ми ӧні мунам Юлякӧд да шензям: ӧти куст дзик дзонь, вӧрзьӧдлытӧм. Ӧмидз тусьясыс гырысьӧсь, мичаӧсь, сідзи и асьныс вӧзйысьӧны вомад.

— Вай чай юны вотыштам, — шыасис Юля да сумкасьыс перйис кружка.

— Вотыштам кӧ вотыштам, — вочавидзи ме да веськӧдчи кустланьыс жӧ.

Муртса нюжӧді киясӧс да вожӧді увъяссӧ, куст письыс аддзи ыджыд сі ёкмыль. Ой, да тайӧ жӧ чушканзі поз! Эг на удит прамӧя вежӧртны, плешкӧ меным быттьӧ мыйӧнкӧ зургисны. Ме, дерт, эг кут виччысьны мӧдысь чушкӧм, киясӧн ӧвтчиг котӧрӧн петі туй вылӧ. А Юля меысь водзджык казялӧма позтӧ, вак-вак сералӧ да ылӧкодь нин пышйӧма.

Тадзи тайӧ ӧмидз кустыс дэльӧдӧ ветлысь-мунысьясӧс, сулалӧ вӧрзьӧдлытӧм дзонь, мича гырысь тусьяса.