ОЗ ВОТІГӦН

Вуграсянінысь локтігӧн кежи Лунбок нӧрысӧ, — сэтысь ме век оз вотлывла. Озйыс тані кисьмӧма нин. Пемыдгӧрд тусьыс гырысь, юмов, сідзи и вӧзйысьӧ вомад. Пукси понӧль бокӧ из вылӧ да ӧзті сигарет. Видзӧда, сиктладорсянь сэтчӧ жӧ локтіс пиыскӧд учительница Валерия Ивановна. Найӧ сӧмын на заводитісны вотчыны, ягсянь жбыр лэбис лэбач чукӧр. «Пелыськайяс» — думышті. Лэбачьяс кытшлалӧны вотчысьяс весьтті, горзӧны сідзи, быттьӧ видӧны найӧс.

Ме сувті, перйи сумкаысь кружка да тшӧтш заводиті ӧктысьны. Лэбачьяс оз эновтчыны. Век на сідзи чукӧрӧн жбыръялӧны-кытшлалӧны, а ӧткымынъяс весиг пикируйтны кутісны. Сідзи и виччысь, кокыштасны юрад либӧ киад.

Валерия Ивановна, кыла, шуӧ пиыслы:

— Володя, ми, буракӧ, лэбачьясыслысь вотӧссӧ вотам... Аддзан, вӧтлӧны миянӧс татысь...

Но детинкалы муннысӧ абу окота. Озйыс чӧскыд.

— Мама, ми жӧ огӧ ставсӧ вотӧй... Кольӧ и налы...

— Ладнӧ, ладнӧ... Мунам татысь... Оз позь лэбачьясӧс ӧбижайтны... А озтӧ и ми мӧдлаысь аддзам...

Найӧ мунісны.

Ме нюжӧді киӧс выль тусьла и друг син улӧ уси турун письыс кык ичӧтик юр. Виж ныръяссӧ чургӧдӧмаӧсь вывлань да сьӧд сэтӧр синъяснас дзоргӧны ме вылӧ. Со мый вӧлӧма?! Вӧлись гӧгӧрвои лэбачьяслысь майшасьӧмсӧ. Окота вӧлі найӧс босьтны киӧ, малалыштны, лелькуйтыштны, но эг босьт. Ещӧ ӧтчыд видзӧдлі на вылӧ да веськӧдчи гортлань.