ШОЧА ОВЛЫСЬ ГӦСТЬ

— Иван Иванович, мый нин сэні мошкоритчан? Кодӧс нин бара виччысян?

Иван Иванович, менам сосед, сулаліс важ амбар вылас да ӧвтыштіс кинас: «Нӧрӧвитлы пӧ...»

Сійӧ копыртчис да амбар сигӧрас небыд сутугаӧн кӧрталіс, сэсся кӧрт тувйӧн тувъяліс майӧг вылӧ ӧшӧдӧм кузьмӧскодь ящик.

— Кодлы нӧ «гӧстиницасӧ» лӧсьӧдін? — бара юалі ме.

— Кодлы? — кызӧктіс сійӧ. — Коді кӧсйӧ, мед сійӧ и овмӧдчӧ... Думысь эськӧ сырчиклы лӧсьӧді да...

— А пышкай кӧ овмӧдчас?

— Мед, колӧкӧ, и пышкай...

«Гӧстиницаыс» вель дыр вӧлі тыртӧм. Коркӧ ӧтчыд ме петі кильчӧ вылӧ да видзӧда: сосед ӧвтчӧ кинас, волы пӧ. Ме матыстчи сы дорӧ.

— Видзӧд, сосед, коді овмӧдчӧма...

Ме видзӧдлі скворечник вылӧ. Скворечник розьдорса тас вылас пукаліс руд ёкмыль — юрас еджыд визь, мышкуыс руд, кынӧм улыс да бӧжыс чим гӧрд.

— «Фьюить... вить... вить, фьюить... вить... вить» — гора сьыліс сійӧ, тыдалӧ, гажӧдіс ассьыс пӧвсӧ. Недыр мысти лэбис, буракӧ, пӧлыслы сёянла.

— Да тайӧ жӧ, буракӧ, мича кай?

— Да, тайӧ мича кай, гӧрд бӧжӧн ещӧ шуӧны, — эскӧдіс Иван Иванович. — Дона гӧсть... Тайӧ лэбачыс зэв вӧй, полысь... Олӧны вӧрын, а тайӧ параыслы со менам скворечникӧй сьӧлӧм выланыс воӧма. Со и овмӧдчисны.