ВӦР КАНЬЛӦН ГУСЯТОРЪЯС

Микол дядькӧд ми ветлӧдлам тӧвся вӧрті. Лымйыс джуджыд, абу ёна чорзьӧма, кӧнсюрӧ лыжиыд вӧйласьӧ. Мунам и лесник то и делӧ петкӧдлӧ меным кок туйяс. А кок туйыс уна, лымсӧ серлӧдлӧмаӧсь, креставлӧмаӧсь уна ног. Со кӧч, тыдалӧ, куйлӧма понӧль улын да кодкӧ, буракӧ, повзьӧдӧма сійӧс, — чукльӧдлігтыр пышйӧма ӧпаснӧй местаысь. А таті, — петкӧдлӧ меным лесник, — руч мунӧма. Аддзан, бӧжнас чышкӧма кок туйсӧ... Со сэні пуртікасьӧмаӧсь сьӧлаяс ли, таръяс ли...

— Шуӧны, вӧр кань пӧ дзебӧ жӧ кок туйяссӧ? Эн паныдасьлы сыкӧд? — юалі ме.

— Аддзывлі, и не ӧтчыдысь, — вочавидзис сійӧ. — Весиг кыйлі на гоз-мӧдӧс... Да-а, сійӧ видзчысьысь, тӧлка зверь. Видзӧднысӧ сійӧ кань кодь жӧ, весиг пӧвадкаясыс налӧн ӧткодьӧсь, но тушанас ёна ыджыдджык, — кокъясыс кузьджыкӧсь, бӧжыс дженьыд, пельыс кузь, а йылас кисточка нюжӧдчӧма... Ветлӧдлігас сійӧ зільӧ дзебны кок туйсӧ, мунӧ мукӧд зверьяс туйӧд, но следыс век жӧ кольӧ... Кузь гӧна лапаясыс сылӧн паськыдӧсь, весиг небыдик лым вывті мунігӧн сійӧ оз вӧйлась. Но зільӧ ветлӧдлыны сэті, кӧні лымйыс абу либӧ чарӧм, кытчӧ следыс оз коль. Мукӧддырйиыс весиг кӧин кок туйӧд мунӧ, но а ачыскӧд оз зіль паныдасьны. Оз кӧ удит кайны пуӧ, руд рӧзбойниклысь бурсӧ эн виччысь, регыд чашъяс...

Вӧр кань пелька кавшасьӧ пуяс вылӧ, гыжйыс — чорыд, ёсь. Шуӧны, мый сійӧ усьласьӧ аслас кыйдӧс вылӧ пу вывсянь... Ме тайӧс ог эскы. Гашкӧ, и татшӧмыс корсюрӧ овлывлӧ, но унджыкысьсӧ сійӧ кыйӧдчӧ трӧпа бокын засадаын. Аддзас кыйдӧссӧ, ньӧжйӧник вӧтчӧ сы бӧрся, сэсся гырыся чеччалігтыр суӧдӧ сійӧс.

Медсясӧ сійӧ кыйӧ кӧчьясӧс, мукӧд посни зверьясӧс, но оз брезгуйт и сьӧла-тарӧн. Корсюрӧ и руч вылӧ уськӧдчывлӧ, но ручыд унджыкысьсӧ пышйӧ сыысь. Со сійӧ кутшӧм вӧр каньыд...