АТТЬӦ ТЭД, ШОНДІ

Тӧлын унджык луныс букыд, гажтӧм. Гӧгӧр чӧв-лӧнь, быттьӧ ставыс узьӧ да вӧтӧн казьтылӧ гожся кыпыд гажа лунъяссӧ. Весиг ӧшинь улын пуяс видзӧдӧны тэ вылӧ зумыша, гожӧмын моз оз шӧпкӧдчыны-видзаасьны коръяснас. Татшӧм лунъясас век ӧтмоза чирзӧны пышкайяс, чукӧрӧн лэбалӧны ӧти керка дорсянь мӧдӧ.

Тадзи вот кольӧны лунъяс, и думсьыд век виччысян, кор нин петас шонді.

И со ӧтчыд войнас шуштӧм пемыд кымӧръяс кытчӧкӧ пышйӧмаӧсь. Асывнас ме петі кильчӧ вылӧ и чуйми: Гӧрчак гӧра йылӧ ӧшйӧма ыджыд гӧрд кытш. «Ура! Талун лоӧ шондіа лун!» — думысь горӧді да пыри керкаӧ Юляӧс чуксавны.

Колис некымын час, шонді кайис вылӧджык, и кыдзи ывла вылыс ставнас друг вежсис! Керка гӧгӧрын сулалысь лым толаяс югзисны, кутісны дзирдавны кельыдлӧз бисерӧн. Ӧшинь улын вугралысь пуяс быттьӧ садьмисны, ловзисны, югзисны. Зарниӧн кутісны ворсны кыдз пу вылысь сьӧд мольясыс — исергаясыс. Сынӧдыс — кӧдзыд, пӧльыштан лов шытӧ — руыс пуркйӧ-гартчӧ ас гӧгӧрыд.

Кӧдзыд, но шондіа, югыд... Абу тӧла, юрси сі оз вӧрзьы. Сынӧдыс — сӧстӧм-сӧстӧм... Енэжыс — лӧз-лӧз, качӧма вылӧ-вылӧ.

Паськыд му эрдъяс вылын дзирдалӧны кельыдлӧз лым чиръяс, шонді югӧръяс ворсӧны накӧд. А муяс сайын — вӧр, лыска и коръя вӧр. Найӧс ӧні ылісянь он торйӧд, — ставныс ӧткодьӧсь, ставныс ӧтмоза гыӧртӧмаӧсь, а юр выланыс быдӧнлӧн еджыд, кельыдлӧз шапкаяс. И вӧрыс талун быттьӧ ловзьӧма, лоӧма кыпыдджык, сійӧ гажаа нюмъялӧ да корӧ ас дорас.