ЗАКАР ПЕДӦР ДОМНАӦС КАЗЬТЫШТЛӦМ КУЗЯ

Нинӧмысь повтӧм йӧзлысь йӧйталӧмсӧ ме ошка!

Вирӧн кисьталӧма косясянінса потшӧс вылын дас кык арӧс гӧгӧра питорӧс тшӧтш мукӧд косясьысьясыскӧд салдатъяс кутісны.

— Тэ нӧ тшӧтш ӧмӧй накӧд вӧлін?

— Мый керан, ми ӧтлаын ставӧн вӧлім.

— Сідз кӧ шуан, миян ӧд тэнӧ лыйны ковмас, инӧ виччысь ассьыд кадтӧ.

Лыйсянъяс ӧтпырйӧн бердысь бердӧ качисныс, швачкисныс, югнитіс би, усисны косясянінса ёртъяс.

— Лэдзлы менӧ, — шуис том питор, ыджыдджыкыслы, — гортӧ ветлыны, янсӧдчыны аслам муса мамӧйкӧд: ме ӧд пыр бергӧдча — локта татчӧ, ог ӧд пышйы.

— Коді нӧ тэнӧ мырдӧналас бергӧдчыныд? Тэ тадз кӧсъян пышйыны, менӧ ылӧдны?

— Ог, ог, эн пов, командир!

— Кӧні нӧ тэ олан?

— Со кӧні ме ола, сэні — шордор кодяс!

— Ветлы инӧ.

— Эк, командирӧс ылӧдіс питорйыд — пӧръясьнысӧ кужӧ нӧ, — ас костаныс сералісны салдатъяс; мисьтӧм серамныс ӧтлаасьӧ вӧлі кулысьяслӧн горзӧмыскӧд, пӧдӧмыскӧд, стен бердъясын гӧгӧр туплясьысьяслӧн. Ӧдйӧ серам ланьтіс. Став салдат чукӧр дзоргӧ-видзӧдӧ, аслыс оз эскы: бӧр на дінӧ, лыйны шуӧм питорйыд, кага кодьыд на, нинӧмысь повтӧг локтӧ; матыстчис, сувтіс стеныс бердӧ, салдатъясыслы зэв тшапа шуис: «Со тай ме, лыйӧ!»

Содтӧд: Виттор Гюгоысь. Домна Каликовалы, Выльгортын чужысьлы, сьӧлӧмысь тайӧ гижӧдторсӧ бура ме сиа. Абу нин вит во, кодъяскӧ пыр на казьтывлам, огӧ вунӧдӧ, огӧ лэдзӧ вунӧдны, нимыс-уджыс миян пиын ловъя на пыр.