КОЛӦ ВУНӦДНЫ НИН

Ярманга. ТПО лавкаын зэв уна ньӧбасьысь. Пырис сэтчӧ мича паськӧма ёна вӧччӧм баруньӧ. Аддзис тӧдса ёртсӧ, киасисны сыкӧд, сэсся зэв гора рочӧн кутісны сёрнитны Обсоюзса служакъяс йылысь. «Скажите, пожалуйста, как живет господин К...» Ньӧбасьысьяс юр гоньгӧдісны, видзӧдӧны на вылӧ, кывзӧны «господинасьӧмсӧ».

Ӧти мужик кылӧ шуӧ: «На сёрни сертиыс тайнӧ кыкнаныс на неважӧн вӧлӧмаӧсь Обсоюзса служакъяс-а, зэв „господин-госпожаасьӧны“. Ӧнӧдз ӧмӧй на карса учрежденньӧясад мӧда‐мӧднысӧ сідзи ыдждӧдлӧны? Ми чайтам кӧ, татшӧм кывъясыс бырӧмаӧсь нин-а, пыр на вӧлӧм ловъяӧсь».

Ёртъяс, збыльысь ӧд «господин-госпожаыд» миян кадӧ некыдзи оз мун, оз туй. Обсоюзса местком, сюсьджыка видзӧдлы аслад котыр вылӧ, да эмӧсь кӧ «господинъясыс» — индав налы туй.

Зик.