ШОНЫДЛА

Талун ми пӧдругакӧд ветлім ньӧбны сылы обогреватель. Таня лӧниник, уна оз юась. Вузасьысьяскӧд сёрниті ме. Гашкӧ, та вӧсна обогревательяслӧн торъялӧм йылысь найӧ висьталісны менам синмӧ видзӧдӧмӧн. Кӧть и гӧгӧрвоисны: ньӧбысьыс — Таня. Но, кывзім, видзӧдім. Таня бӧрйис мый колӧ, и мӧдім кассалань. Та кадӧ зонъяс тубралісны приборсӧ да вайисны миянлы. Томджыкыс чолӧмаліс Таняӧс ньӧбасӧн да эскӧдіс: гортад пӧ лоас шоныд. А ме эг вермы кутчысьны да кӧрӧбка вылӧ индӧмӧн шуи: «Оз кӧ кут шонтыны, ачыд локтан Таняӧс шонтыны!» А кытчӧ нӧ пӧ воштыся?! Локта!

Таня шӧйӧвошыштіс. А магазинсьыд петім да, янӧдіс менӧ: «Шуан жӧ!» Ме воча: «Таня, ставыс бур! Ӧні весиг эн майшась, уджалӧ оз обогревательыд. Шоныдтӧг он коль!»

Сэсся туйясным вожалісны: пӧдругаӧй кежис аслас автобус сувтланінлань, ме — аслам жӧ. Муна тротуарӧд да нюм сорӧн мӧвпала: ӧні Таня мекӧд магазинӧ оз мӧд ветлыны.