ВӦРСА ЙЫЛЫСЬ
Афанасея Михайловна ӧзтӧ чигарка, павкнитӧ пельпомас чышъян, нюмдӧ пемдыштӧм синнас, тыдовтлӧ пиньтӧм вомсӧ да заводитӧ:
— Мӧдім ми бабаяскӧд чӧдла. Ог эськӧ эшты вӧлі да, вӧйпӧдісны. Мунам, ведраясӧн клёнӧдчам: ош шӧрӧ мед ог зурасьӧй, сійӧ жӧ кушинас кынӧмпӧтсӧ перйылӧ да. Кытшовтім став кушинсӧ — чӧдйыд абу. Мӧд местаӧ мунны ылынкодь. Сувтовкерим туй вылас. Мый вӧчны? Аддзам: туй кузя локтӧ Евлампий, киас сермӧдӧн.
— Оланныд-выланныд, бабаяс, — шуӧ. — Чӧдла ли мый мӧдінныд?
— Мӧднытӧ эськӧ мӧдім, да абу тані чӧдйыс. Став кушинсӧ кытшовтім.
— А ме неылысь аддзылі. Чӧдйыс сьӧд, быттьӧ вольсыштчӧма.
— Нуӧдлан миянӧс, Евлампий Фёдорович?
— Некор да. Мӧді вӧлӧс кыйны, да эг аддзы. Йылӧмыс висьталіс, яг саяс пӧ, да абу сэн. Ветла кыддза рас сайӧ, гашкӧ, лайдаас кӧнкӧ.
Пондім вӧйпӧдны сійӧс.
— Ладнӧ, — шуӧ, — ветлам!
Вӧрзим, сійӧ — водзвылын, ми — бӧрвылас. Мунам, видзӧдам: кутшӧмкӧ тӧдтӧм местаяс кутісны паныдасьлыны. И вӧрыс пемдіс. Ме и шуа Евлампий Фёдоровичлы:
— Вель ылӧ тай нуӧдан, а висьталін, орччӧн пӧ.
А сійӧ весиг эз бергӧдчывлы. Шуӧ:
— Да матын нин, эсійӧ веретя саяс.
Но, ми водзӧ мунам.
— Со нин регыд воас кушиныс.
Мунім да мунім — кушиныс некыдз оз мыччысь. А вӧрыс нӧшта на пемдіс. Ми сувтім да кутім шӧпкӧдчыны, мися, огӧ мунӧй, тадзи и рытӧдзыс огӧ воӧй.
А меным дум вылӧ воис: колӧ видзӧдлыны, сылӧн синкымыс эм-ӧ. Мамӧй на шуліс коркӧ, лешакъяслӧн пӧ синкымыс абу. Мыйӧн Евлампийыд бергӧдчис, ме и видзӧдлі. Аттӧ, збыльысь тай абу вӧлӧма. Ме пернапас чӧвті. А сійӧ пондіс ваксьыны, енэжсьыс вылӧджык быдмис, кинас клопайтны мӧдіс да котӧртіс. Котӧртӧ, ӧтарӧ кекӧначасьӧ да сералӧ. А ми сэтчӧ колим. Гӧгӧр сьӧд вӧр. Козъяс да пӧрласьӧм пуяс. Тіль!
Колӧ мунны. Но ог тӧдӧй, кытчӧ. Кутім шонді сертиыс видзӧдны. Сійӧ рытыввылын пуксьӧ. Сідзкӧ, сиктыс паныд, а шуйгавылас сотчӧмин. Сотчӧминас кӧ петны, сэн он нин вош: туйыс тувкыд. Мӧдім. Мунім да мунім, быттьӧ и пуясыс гежӧдмыштісны. Ми ӧддзим. Бара важ местаас локтім. Бара веськыда мӧдім. Пуяс серти видзӧдам, веськыда-ӧ мунам. Мунім да мунім — вӧр воссис, петім. Бара жӧ сійӧ местаас веськалім, кысянь вӧрзим! Но, мися, коймӧдысь тэ миянӧс он йӧйтӧдлы! Шуйгавывджык босьтім. Мунім да мунім, и коймӧдысь бӧр сэтчӧ локтім. Но, шуа, бабаяс, миянӧс вӧрсаыс кӧ новлӧдлӧ-а. Буркыв лыддим да пернапас чӧвталӧмӧн мӧдім. Мунім да мунім — вӧв шойна вылӧ веськыда петім.
Шонді катовтчис, пемдыны кутіс. Ӧдйӧ-ӧдйӧ сиктлань котӧртам. Воим. Час, мися, Евлампий дорӧ кежавла. Гортас абу? Гӧтырыс ывлаас буретш ноксьӧ. Висьталі, а сійӧ шуӧ:
— Чӧв, сійӧ коймӧд лун нин некытчӧ оз петав. Паччӧрын куйлӧ, радикулит сылы кӧвъясьӧма.
