ШОЙЧЧЫ, ШОНТЫСЬ

Ёна жӧ нин чӧскыд вӧлі гычыс,
Эг и тӧдлы, тасьті бырис кыдзи,
А тэ нӧшта кӧза йӧв на вайин,
Номсасьышт пӧ тайӧн ӧти сайын.

Сэсся небыд вольпась, джуджыд юрлӧс —
Тадзсӧ сӧмын гортын узьны сюрліс.
А мӧд луннас колльӧдны тшӧтш петін,
Ассьыд китӧ надеяӧн сетін:

— Виччыся, кор, ёртӧй, бара локтан,
Пырав быть, эн ордйӧд керка бокті.
Туй мортыдлы ӧдзӧс абу пӧдса —
Ветлӧм-мунӧм аслым бура тӧдса.

— Но ӧд, — нюмді, — пемыдыд кӧ суас,
Тэ моз быдӧн «шойччы, шонтысь» шуас.