ЖАРИТӦМ ПОРСЬПИ

Фома Хряков порсь кодь тшӧг дядьӧ, олӧ бура, уджалӧ школаын завхозӧн. Прӧст кадыс уна, та вӧсна видзӧ мӧс, вит-квайт ыж, кык порсь. Мый колӧ и оз ков — ставыс эм Хряковлӧн. Но оз прӧста шуны: кодлӧн уна, сылы нӧшта уна колӧ.

Кор Фомалӧн порсьыс пияналіс дас порсьпи; Хряков радысла весиг руксыштіс. Кор порсьпиян быдмыштісны, вузаліс найӧс. Ӧтиӧс колис аслыс, ӧтиӧс ньӧбис и суседыс — Петрӧван.

Кадыс мунӧ, порсьпиян руксӧны да быдмӧны. Видзӧдӧ ӧтчыд Хряков: сылӧн порсьпиыс Петрӧван град йӧрын. Петрованлӧн порсьыс сэні жӧ. Тӧдмасьӧны, тыдалӧ, кутшӧмджык быдмӧ Петрованлӧн картупельыс.

— Вот чӧртпияныд! — серӧктіс Хряков. — Оз али мый аддзы Петрованыс?

Видзӧдліс — Петрованлӧн кильчӧ ӧдзӧсыс таса. Сідзкӧ, абу гортынӧсь. Картупель видлалӧм бӧрын порсьпиян вуджисны лук град вылӧ. Лукыд эз кажитчы, чеччыштісны морков град вылӧ. Чӧсмасьӧм бӧрын заводитісны чеччавны да ворсны. Кынӧмас кутчысьӧмӧн Фома сьӧлӧмсяньыс сераліс. Сэсся петаліс да йӧртіс ассьыс порсьписӧ. «Ньӧбин кӧ, куж видзны», — шуис да пырис гортас.

Хряковлӧн гид бокас вӧлі ичӧтик вор. Тані сылӧн порсьпиыс гуляйтіс, лукйысис. Видзӧдӧ ӧтчыд Хряков, а йӧрас кык ӧткодь порсьпи: суседыслӧн гӧститны локтӧма. Гӧстя зэв чӧскыдпырысь тяпкӧдчис-сёйис ворйӧ кисьтӧм рок. Хряковлӧн мыш кузяыс йирмӧг котӧртіс.

— Но лешакӧ! — кынмис Хряков, сэсся лёкгоршӧн горӧдіс:

— Марья! Петрованлӧн порсьыс пырӧма! Рӧзӧритас!

Но гӧтырыс матын эз вӧв. Здук воштытӧг Хряков пелька чеччыштіс восьса ӧшиньӧд, кватитіс бокӧвӧй порсьписӧ бӧр кокӧдыс, шыбитіс суседыслы град йӧрас.

— Ещӧ ӧтчыд пырас менам йӧрӧ — лыя! — Грӧзитіс Хряков рытнас суседыслы.

— Лый! — макнитіс кинас Петрӧван. — Нинӧм сыысь: став град йӧрӧс пузувтіс. Лый да жаритам...

Лун-мӧд вӧлі лӧнь. Но пакӧсьтыд, вӧлӧм, виччысьӧ. Ӧти рытӧ, пемдігӧн, Хряков йӧртіс ассьыс порсьписӧ гидӧ, ачыс пырис гортас. Недыр мысти видзӧдӧ: картупель му вылас порсьпи лукйысьӧ.

— Рӧзӧритас суседлӧн порсьпиыс! Олӧм эз ло! Лыя!

Кватитіс ружье, котӧртіс ывлаӧ да шков лыйис.

— Шулі тай: лыя, мися, он кӧ куж видзны, — радліс Хряков. — ӧні жӧ жарита да асьсӧ и гӧститӧда!

Жаритіс Хряков порсьтӧ, корис суседсӧ. «Зэв кӧ ёна шумитны мӧдас, донсӧ бӧр сета дай», — думыштіс ачыс.

Локтіс Петрӧван. Юисны стопка.

— Сёй, сусед, — лышкыда гӧститӧдіс Хряков.

Сусед эз яндысь, сёйис да шензьӧмӧн видзӧдлывліс Фома вылӧ: мый пӧ талун лоӧма этатшӧм скуп мортыс?

— Сёй, том порсьпилӧн яйыс зэв чӧскыд.

— Сёя, — довкйӧдліс юрнас Петрӧван.

— Тэ, сусед, эн ӧбидитчы, — юыштӧм бӧрын варовмис Хряков. — Шулі тай: лыя, мися, порсьтӧ, он кӧ куж видзнытӧ. Вот и лыйи!

— Но-о? — дивӧ босьтіс Петрӧванӧс. — Ме жӧ сійӧс войдӧрлун вузалі. Ачым и нуи катыдпомӧдз. Дӧзми видзнысӧ...

Фома муртса эз виньды ас порсьпи яйнас.