ВОЛШЕБНӦЙ ПӦЛЯН

Весьшӧрӧ корсисны челядь мырпома нюр. Ёнакодь мудзӧм бӧрын сувтісны нюр дорӧ. Лючик тӧждысьӧмӧн видзӧдліс енэжӧ. Шонді эз тыдав. Некӧн эз тыдав и туйыс, код кузя найӧ пырисны вӧрӧ.

— Колӧ бӧр косны, — шуис Лючик да юалана видзӧдліс ёртъясыс вылӧ.

— А кодарын гортным? — повзьӧмӧн юаліс Ӧмрӧсь, кызіник ён детинка.

— Ачыд жӧ ӧнтай висьталін: ме пӧ тӧда, кӧні мырпома нюрыс, бабкӧд пӧ кыкысь нин ветлім, — скӧракодь шуис сьӧд синъяса Танечка, — а ӧні юасян, кодарын туйыс? Эк тэ!

Ӧмрӧсь вӧлі ӧти арӧсӧн ыджыдджык ёртъяссьыс, но мый тӧлкыс, оз кӧ тӧд, кодарын гортыс?

«Ылалім!» — мӧвпыштіс Лючик. Гӧгӧрвоисны тайӧс и мукӧдъяс.

Еджыдик небыд юрсиа ичӧтик Люсенька нюжӧдіс кияссӧ енэжлань. Кымӧръяс сайӧ дзебсьӧм шонді эз тыдав, но нывка нораа корис:

— Муса шондіӧй, эн на дзебсьы... Мелі шондіӧй, ми ылалім... Инды миянлы, кодарын гортным, петкӧд миянӧс тайӧ шуштӧм нюрсьыс. Тэ кӧ водан узьны, югыд шондіӧй, зэв гажтӧм да пемыд лоӧ тані няйт нюрас. Ми кутам бӧрдны...

Люсенькалӧн чужӧм вывтіыс гӧгыльтчисны югыд синва войтъяс.

— Эн пов, Люсенька, — малыштіс чойсӧ юрӧдыс кӧкъямыс арӧса Лючик.

— Ме ог пов, — гажтӧмакодь нюмъёвтіс Люсенька. — Тэ тані, Лючик, но ӧд шондіыс водны нин кӧсйӧ, а ми эг на аддзӧй туйсӧ...

— Ы-ы... Ылалім! — синъяссӧ ниртігмоз няргис Ӧмрӧсь.

Ӧтилаын бергалыштӧм бӧрын челядь чукӧртчисны нюрбокса кос мыльк вылӧ да пуксисны пашкыр кыдз улӧ. Кымӧръяс вӧсна шонді эз и вермы видзӧдлыны челядь вылӧ. Ывла выв заводитіс пемдыны.

— Сёйӧ со менсьым няньторсӧ, — мыччис сьӧд синъяса гажа Танечка, Люсенькалӧн пӧдругаыс. — Сёй, Люсенька, сёй... Аски шонді петас, и ми ӧдйӧ аддзам туйсӧ. Сідз ӧд, Лючик?

— Да-а, аддзам! — нюжӧдіс Ӧмрӧсь. — Войнас зэрмас, да сэки казялан... Кынӧм сюмалӧ и...

— Эн няргы, Ӧмрӧсь, — шуис Лючик. А Люсенька сувтіс да шогпырысь видзӧдліс гӧгӧр. Сӧдзтысьысь синва пырыс аддзис неылын быдмысь мича дзоридз. Люсенька матыстчис да копыртчис. Дзоридзлӧн вӧрзисны югыдлӧз коръясыс. Люсенька видзчысьӧмӧн нетшыштіс дзоридзсӧ, окыштіс сійӧс да шӧпнитіс:

— О, дзоридзӧй, мича дзоридзӧй, кодарын миян гортным?

Дзоридзлӧн югыдлӧз коръяс костысь югнитіс алӧй би, кытыськӧ кутіс кывны музыка, рӧмдысь ывла выв югдіс, а сэсся веж коръяса кыдз сайысь петіс еджыд платтьӧа ичӧтик нывка. Зэв мичаник нывка. Турунвиж кӧсаясас сылӧн кыӧма уна пӧлӧс рӧмӧн ворсысь дзоридзьяс, а киас кутӧ югзьысь пӧлян. Нывка ворсіс пӧляннас, и сэтысь петісны ичӧтик югыд чутъяс, кайисны вывлань, ӧдйӧ быдмисны, и со нин енэжын кывтісны мича рӧмъясӧн югзьысь дзоридзьяс. Енэжыс ӧзталіс лӧз, гӧрд, виж да еджыд биясӧн. Чуймӧм челядь эз вермыны кыв шуны, а сӧмын шензьӧмӧн видзӧдісны аддзывлытӧм дивӧ вылӧ.

Нывка матыстчис Люсенька дінӧ, дугдіс ворсны югзьысь пӧляннас, нюмъёвтіс:

— Мый тэныд колӧ, Люсенька? Тэ мыйкӧ шӧпкӧдін менам дзоридзлы, но ме эг бура кыв...

— Тэ тӧдан менӧ? — рад лои Люсенька. — А ме тэнӧ ог тӧд!

— Ме — ичӧтик волшебница, Дианочкаӧн шуӧны, — меліа нюмъёвтіс нывка.

— Тэ петкӧдлан миянлы, кодарын гортным?

— Да, пӧжалуйста...

Ичӧтик волшебница пӧльыштіс югыд пӧлянас, и сэтысь лэбзис еджыд бобув. Сійӧ йӧктыштіс сынӧдас да пуксис кӧзяйкаыслы пельпом вылас. Дианочка босьтіс Люсенькалысь дзоридзсӧ, пӧльыштіс сы вылӧ, и дзоридзысь сявмунісны югӧръяс.

— Мунӧй бобув бӧрсяыс, сійӧ пемыдас югъялӧ и ылӧдз тыдалӧ, а кок увтӧ югдӧдас тайӧ дзоридзыс...

Волшебница сетіс дзоридзсӧ Люсенькалы:

— Нюрсӧ вуджӧм бӧрын ті аддзанныд туй...

— Пӧсь аттьӧ тэныд, Дианочка! — долыдпырысь шуисны челядь.

— Нюр вуджигӧн топыда кутчысьӧй киысь киӧ, — велӧдіс Дианочка. — Эн торйӧдчылӧй ни ӧти здук кежлӧ, а то омӧль лоӧ...

Лючиклӧн кӧдзаліс морӧс пытшкӧсыс:

— Мый нӧ омӧльыс лоӧ?

— Нюр пытшкас олӧ лёк волшебник Чирирей, — висьталіс Дианочка. — Топыда кутчысьӧй киысь киӧ да вуджӧй бобув бӧрся... Код кӧ торйӧдчас ёртъяс бердсьыс кӧть нин ӧти здук кежлӧ. — Чирирей пыр жӧ босьтас сійӧс. Эн торйӧдчӧй!

Ичӧтик волшебница меліа нюмъёвтіс челядьлы, ӧвтыштіс кинас да воши. Пыр жӧ лои гажтӧм, пемыд, сӧмын Люсенькалӧн дзоридзыс дзирдаліс-ломзис, югдӧдіс матігӧгӧрсӧ. Ӧмрӧсь шашаритчис Люсенькалы кыкнан кинас, поліс, буракӧ, мед нывкаыс оз пышйы ӧтнас. Лючик видзӧдліс юр весьтын йӧктысь бобув вылӧ да корис:

— Мунамӧй сэсся...

— Мунамӧй, мунамӧй, — радпырысь сывйыштіс Люсенькаӧс Танечка.

— Люсенька, тэ медводзын, — тшӧктіс Лючик. Дерт, окота вӧлі лоны чойыскӧд орччӧн, но коді мунас медся бӧрын? Ӧд няйт да пемыд нюрті келігӧн бӧрын мунысьлы медся гажтӧм. И Лючик сувтіс медся бӧрас.

Бобув матыстчыліс челядь дорӧ, гӧгӧртіс на гӧгӧр да лэбзис водзлань. Люся лэптіс дзоридзсӧ вылӧджык. Челядь кутчысисны киысь киӧ да полігтырйи келісны нюрӧ. Кокъяс улын булькакыліс ва да няйт. Челядь вӧйласисны пӧшти пидзӧсӧдзныс, крукасьлісны вутшъясӧ. Ӧмрӧсь муніс Люся бӧрся да тіралігтырйи видзӧдіс нюрвывса пемыдас.

— Ы-ы... Ме пола, — норасис Ӧмрӧсь.

— А тэ эн пов! — стрӧга шуис Лючик. — Абу ӧд ӧтнад!

— Пемы-ыд! — няргис Ӧмрӧсь.

Люсенька вылӧджык лэптіс дзоридзсӧ. Ӧмрӧсь ёся завидьтіс Люсенькалы. Кыдзи жӧ, нуӧ эстшӧм мича дзоридз, югдӧдӧ медсясӧ аслыс, а сылы, Ӧмрӧсьлы, этша и веськалӧ югӧрыс. Ӧмрӧсь дзикӧдз вунӧдіс Дианочкалысь кывъяссӧ.

— Вай ме нуа дзоридзсӧ, — Ӧмрӧсь торйӧдчис Люсяысь да нюжӧдіс кисӧ. Люсенька лои ӧтнас.

— Ӧмрӧсь! — мый вынсьыс горӧдіс Лючик.

Люся тэрыба бергӧдчис, мед кутчысьны ёртъяслы, но вӧлі сёр нин. Катовтчис да пыркмуні кок ув, шуштӧм гӧлӧс юрӧбтіс нюр пасьтала. И сэки жӧ нораа-нораа, дойӧн тыр гӧлӧсӧн горӧдіс Люсенька. Югыд дзоридз уси вутш вылӧ. Лои сап пемыд.

— Люсенька! — нетшыштчис водзлань Лючик, кватитіс дзоридзсӧ, кыпӧдіс да горӧдіс став вынсьыс: — Люсенька, кӧні тэ?!

Некод эз шыась, нюр чӧв оліс. Повзьӧм Танечка сьӧкыда лолаліс да кутіс Лючикӧс кыкнан кинас. Садьтӧгыс повзьӧм Ӧмрӧсь шарашитчӧма Танечкалы. Помтӧм шогӧн тыр гӧлӧсӧн Лючик дыр чуксаліс чойсӧ, но некод некӧн эз тыдав ни эз кыв.

Нюр пытшкысь кутіс кывны кутшӧмкӧ шум, быттьӧ пузис нюрвывса няйтыс. Сэсся дзоридзлӧн югӧр улын тыдовтчис, кыдзи нюрыс ӧтилаті поті, ӧтарӧ-мӧдарӧ вешйисны-пӧрласисны кустъяс да вутшъяс, тыдовтчис сьӧд няйт. Сэтысь мыйкӧ булькмуні, а сэсся ыджыд шумӧн мыччысис мыйкӧ няйт мешӧк сяма. Челядь сулалӧны, видзӧдӧны, вӧрзьыны оз вермыны. Видзӧдӧны, а няйт мешӧкыд уска вӧлӧма. Кык весьт кузьта няйт усъяс вӧрисны-вӧрисны, сэсся на улысь воссис сьӧд вом.

— Ха-а! — кыліс зэв мисьтӧма киргысь гӧлӧс. — Уп!

Шензьӧмысла челядь муртса эз усьны нюрас.

— Уп! Уп! Уп!

— Тайӧ Чирирей! — тіралан гӧлӧсӧн шуис Танечка.

— Ы-ы-ы, — зяткисны пиньясыс Ӧмрӧсьлӧн.

— Аха-ха-а! — киргис Чирирей. — Ӧти сюри!

— Ак тэ, пеж лов! — горӧдіс Лючик. — Кӧні менам чойӧй?

— Уп! Уп! Уп! — Чирирей бӧр ичӧтмис, ляпкаліс. Сэсся суніс нюрӧ, сӧмын дыркодь на булькакыліс ва сора няйтыс да лайкъяліс нюрыс.

Челядь эз тӧдны, мый пеж Чирирей пӧртіс Люсенькаӧс вутшкӧ. Тӧвнас Чирирейлы нинӧм лоӧ сёйнысӧ, и сійӧ кутас нёнявны вутшсӧ. Сэтчӧдз нёнялас, кытчӧдз вутшкыс оз быр.

Челядь эз кутны виччысьны Чирирейлысь мӧдысь петӧм да котӧрӧн сорӧн уськӧдчисны бобув бӧрся.

Нюр помассис. Кайисны кос мыльк вылӧ. Лючик шог тыра синъясӧн видзӧдліс нюр вылӧ. Кыдзи мездыны чойсӧ? Коді отсалас? Лючиклы дум вылас уси Люсенькалӧн дзоридзыс. Инмӧдчис вом доръяснас, шӧпнитіс: Люсенька, Диана, мый меным вӧчны?

Но некод эз шыась. Люсенька эз кыв, а Диана войын оз вермы локны.

— Эн шогсьы, Лючик, — матыстчис Танечка. — Пуксьы лок татчӧ кос нитш вылас, виччысьлам югыд шонділысь петӧмсӧ...

— Ы-ы, кынма, — норасис Ӧмрӧсь. Челядь пуксисны джуджыд коз улӧ. Бур эськӧ вӧлі биасьны, но мыйӧн? Люсенькалысь дзоридзсӧ Лючик кутіс киас. Ӧні став надеяыс вӧлі тайӧ югзьысь дзоридз вылас.

Ньӧжйӧ-ньӧжйӧ кыссис пемыд кузь вой. Гажтӧма ышлолаліс вӧр. Нюр вылын кадысь кадӧ мисьтӧма горзіс Чирирей. Кузь войбыд пукалісны коз улын челядь.

Асыввыв алӧймис. А сэсся алӧй би пытшкысь мыччысис шонді, сявкнитіс зарни югӧрсӧ. Лючик чеччис, пӧся шӧпнитіс дзоридзлы:

— Люсенька, донаӧй, кӧні тэ? Дианочка, отсав меным!

Пыр жӧ кутісны кывны мичаа ворсӧм шыяс, лэбачьяс жбыркнитісны кустъяс вылысь да радпырысь сьылісны. Мыччысис еджыд платтьӧа Дианочка. Сійӧ видзӧдліс челядь вылӧ да ышловзис:

— Воштінныд Люсяӧс? Ок ті... Ме жӧ шулі: ни ӧти здук кежлӧ эн торйӧдчылӧй ёрта-ёрт бердысь...

Ӧмрӧсь йӧжгыльтчис да дзебсис Таня мыш сайӧ. Танечка шога лэдзис юрсӧ, быттьӧ сійӧ мыжа. А Лючиклӧн чужӧм кузьтаыс визувтіс синва:

— Отсав меным, Дианочка... Кыдз мездыны чойӧс?

Дианочка дыркодь чӧв оліс, сэсся ышловзис:

— Чирирейӧс сьӧкыд вермыны: колӧ кузь войбыд не сетны пуксьывны нюр вылӧ сьӧд войлы.

— Кыдзи нӧ ме верма тайӧс вӧчны? — синва сорӧн горӧдіс Лючик. — Ок, Люсенькаӧй менам!

Волшебница малыштіс Лючикӧс юрӧдыс:

— Ме отсала тэныд, Лючик. Но мед и ёртъясыд отсалісны тэныд: ӧтнадлӧн выныд оз судзсьы...

— Ми отсалам! — пӧся кутыштліс Лючикӧс Танечка.

— Отсалам, — шуыштіс Ӧмрӧсь. — Сӧмын менам кынӧмӧй сюмалӧ...

Дианочка нетшыштіс югзьысь пӧлянсьыс ӧти дзоридз да пыркӧдыштіс сійӧс Лючиклы ки пыдӧсас:

— Со тэныд кӧйдыс. Верман кӧ нюр шӧрас быдтыны югзьысь дзоридз — ставыс лоӧ бур. Сэки позьӧ вермасьны пемыд войкӧд, сӧмын колӧ пӧлявны югзьысь пелянас. Чирирей кулас, а чойыд лоӧ тэ дінын... А сёянторйыс тіян со мыр вылас... Аддзысьлытӧдз!

Дианочка меліа нюмъёвтіс, ӧвтыштіс ичӧтик кинас да воши.

— Пӧсь аттьӧ тэныд, муса Дианочка! — радліс Лючик. Сьӧлӧм вылас лои шоныдджык, лӧсьыдджык.

Мыр вылын збыльысь вӧлі жаритӧм тшак, сюмӧд дозъясын уна мырпом да турипув, коляоз. Тані жӧ вӧлі и кӧдзыд ва.

Сёйыштӧм бӧрын Лючик пыр жӧ кулис нитш да заводитіс шедӧдлыны сьӧд му. Быдмӧг вутшъяс везйӧдлӧмаӧсь мусӧ быдсяманогыс, и му шедіс сьӧкыда. Дыркодь ноксьӧм бӧрын Лючик пӧрччис дӧрӧмсӧ, кӧрталіс сосъяссӧ да сэтчӧ сӧвтіс уль мусӧ. И со Лючик кыскысьӧ нюр кузя му тыра нопйӧн. Повтӧг бузӧдӧ-келӧ ваті, вутшъяс костті, вӧйласьӧ няйтӧ. Лючиклы нинӧмысь повны: шондіа лунӧ Чирирей нинӧм оз вермы вӧчны. Кисьтіс Лючик вайӧм мусӧ нюрӧ, ичӧтик пожӧм дорӧ. Этшаник муыд ставнас вӧйи. Лючик бара келіс мула. Отсасис и Ӧмрӧсь.

Кузь лунтыр челядь келалісны нюр вывті ӧтарӧ-мӧдарӧ, новлісны му. Нюр шӧрын лои неыджыд мыльк, кытчӧ позис нин пуксьыны. Позьӧ вӧлі кӧдзны волшебнӧй кӧйдыс, но мыйӧн киськавны? Лючик орӧдіс дзоридзысь ӧти кор да шыбитіс нюрвывса ваӧ. Корйыс пыр жӧ сьӧдӧдіс.

— Нюрвывса ваӧн киськавны оз позь, — шогӧ уси Лючик. — Тайӧ лёк ва, Чирирейлӧн пеж ва... Мыйӧн нӧ сідзкӧ киськалам?

Танечкалы дум вылас уси: асывводзнас, шонді петігӧн, кустъяс вылын дзирдалісны югыд войтъяс.

— Лысва чукӧртам! — пӧся горӧдіс Танечка.

Лючик шензьӧмӧн бергӧдчис:

— Лысва?

— Да, лысва, — эскӧдіс нывка. — Асывводзнас, тӧданныд, сійӧ мыйта лоӧ!

— Да-а, лоӧ, — нюжӧдіс Ӧмрӧсь. — Видлы чукӧртны эстшӧм посни войтъяссӧ!

Но Лючик эскис нывкалы:

— Сідзи и вӧчам, Танечка!

Лэччысь шондіӧс вевттисны кымӧръяс. Челядь кутчысисны киысь-киӧ да тэрмасьӧмӧн вуджисны кос мыльк вылӧ. Ужнайтыштісны, сёйисны ичӧтик волшебницаӧн лӧсьӧдӧм чӧскыд сёянсӧ. Сэсся пуксисны мыльк вылын быдмысь пашкыр кыдз улӧ да мудзӧм бӧрад регыд и унмовсисны.

Югдігӧн Танечка паляліс. Чеччис, босьтіс вотӧс улысь дозмук да муніс матысса куст дінӧ. Пыркӧдыштіс кустлысь вожъяссӧ дозмук весьтын. Сявкмунісны-киссисны кӧдзыд да сӧдз войтъяс. Видзӧдліс Танечка дозмук пыдӧсӧ: кӧть и зэв этшаник, но эм лысваыс! Танечка заводитіс зіля чукӧртны лысва. Садьмис Лючик да котӧрӧн локтіс нывка дорӧ. Лючик сывйыштіс Танечкаӧс да окыштіс бан бокас:

— Муса Танечка, ме некор ог вунӧд тэнӧ!

— Люсенькалы тайӧ лысваыс, — меліа дзирдыштісны сьӧд синъясыс нывкалӧн. Пальӧдісны Ӧмрӧсьӧс. Асывбыд чукӧртісны лысва. Уна, дерт, эз сюр, но кӧйдыссӧ некымынысь киськавны позис нин. Ӧмрӧсь эз вермы вийӧдны ни ӧти войт.

— Абу лысваыс, — норасис сійӧ, кӧть ачыс коскӧдзыс кӧтасьӧма.

Вуджисны ас вӧчӧм мыльк вылӧ. Лючик видзчысьӧмӧн дзебис му пытшкӧ гӧгрӧс тусьяссӧ да кисьтыштіс сӧдз лысваӧн.

— Пет, дзоридзӧй, быдмы, отсав мездыны шудтӧм чойӧс, — муртса кывмӧн шӧпкӧдіс Лючик. Куимнанныс видзӧдісны мыльк вылӧ, виччысисны дзоридзлысь мыччысьӧм.

Шонді вевъяліс нин кыпӧдчыны енэж шӧрӧдз, а дзоридзлӧн эз на тыдав ни ӧти кор йыв.

— Ы-ы... Гашкӧ, оз и пет-а, — воштіс надеясӧ Ӧмрӧсь. Лючиклӧн дрӧгмуні сьӧлӧмыс. Танечка дӧзмӧмӧн видзӧдліс Ӧмрӧсь вылӧ:

— Кутшӧм тэ, Ӧмрӧсь! Кыдз нӧ сійӧ оз пет! Петас! Лючик, кисьтышт нӧшта лысванас.

Лючик кисьтыштіс да ышловзис. Пукыштісны нӧшта неуна, сэсся Ӧмрӧсь бара заводитіс няргыны:

— Ы-ы, кынӧм сюмалӧ...

— Ветлам лок да сёйыштам. Мыр вылас уна на эм, — корис Танечка. — Лючиклы тшӧтш ваям и... Ветлам, Лючик?

— Ветлӧй, — шуис Лючик. — Ватор колыштӧ, Танечка: горш ёна косьмӧ...

Танечка довкнитіс юрнас, и найӧ Ӧмрӧськӧд мунісны. Ёртъясыс мунӧм бӧрын Лючик видзӧдліс чӧв олысь шуштӧм нюр вылӧ, код пытшкын уяліс мисьтӧм Чирирей, да сьӧкыда ышловзис. Сэсся надеяӧн тыр синъясӧн дыр дзоргис мыльк вылӧ, код пытшкысь колӧ вӧлі мыччысьны мича дзоридзлы. Но мыйла нӧ сы дыра оз мыччысь волшебнӧй дзоридзыс? Гашкӧ, вывті пыдын лои? Гашкӧ, ваыс этша? Лючик думайтіс чой йывсьыс. Кӧні сійӧ? Ловъя-ӧ? Сьӧкыд дой вӧснаыс Лючик ружӧктіс. Курыд ёкмыль кайис горш дінас. Синъяс водзас ставыс лои ру пытшкын кодь. Югыд, шоныд синва войтъяс гӧгыльтчисны син лысъяс кузя да усисны ичӧтик мыльк вылӧ.

— Люсенька... Люся, дона чойӧй менам, — пӧся шӧпкӧдіс Лючик. Синва войталіс и войталіс. И друг ичӧтик мылькйысь мыччысис югыдлӧз кор! Гашкӧ, воис кад, гашкӧ, курыд синва вӧсна, но дзоридз петіс и кутіс ӧдйӧ быдмыны. Со нин мыччысис мӧд кор да вӧригтырйи заводитіс ӧдйӧ ыдждыны.

— Танечка! — радпырысь горӧдіс Лючик. — Дзоридзыс быдмӧ!

Котӧрӧн сорӧн, бузгысигтырйи локтісны Танечка да Ӧмрӧсь. Матыстчисны мыльк дінӧ да шензьӧмысла кынмисны места выланыс. Пырыс тыдалысь ва вылын вӧрисны югыдлӧз коръяс. На костын югзис кельыдвиж чут. Со нин дзоридзыс лои весьт судта. Но коръяс мыйлакӧ дугдісны вӧрны, а кельыдвиж югӧр кисьтысь чут заводитіс чусмыны да мигайтны, мыйкӧ быттьӧкӧ корис.

— Кисьтыштны, кисьтыштны колӧ лысваӧн! — гӧгӧрвоис Танечка.

Лючик шӧйӧвошӧмӧн видзӧдліс ӧтарӧ-мӧдарӧ.

— Ой, ӧдйӧджык, Лючик! Ой, кусӧ! — чилӧстіс Танечка. Лючик тэрыба босьтіс дозмук да кисьтіс кольӧм лысвасӧ дзоридз вылӧ. Дзоридз ловзис.

— Шондіыс лэччӧ, — шуис Лючик. — Регыд Чирирей мыччысяс...

— Ы-ы... Ме пола, — дрӧгнитіс Ӧмрӧсь.

— А дзоридзыс? — юаліс Танечка.

— Дзоридзыс эз на сӧвмы...

Лючик меліа видзӧдліс быдмысь дзоридз вылӧ, коді гажаа ворсіс югыдлӧз коръяснас.

— Аддзанныд, виж на югӧрыс, — индіс Лючик. — Кор югзьыны кутас алӧй би, сэки позяс нетшыштны...

— Ы-ы, сёяс миянӧс Чирирейыс! — тіраліс Ӧмрӧсь.

— Эн няргы, — стрӧга шуис Лючик. — Кӧсъян кӧ — вудж со эстчӧ кос мыльк вылас да сэні узь...

— Ы-ы... Ӧтнам? Ӧтнам пола жӧ...

Ывла выв заводитіс рӧмдыны.

— Вай китӧ, Танечка, — корис Лючик.

— Ы-ы, — тіраліс Ӧмрӧсь.

Челядь пуксялісны дзоридз гӧгӧр.

Нюр пытшкысь кутіс кывны ыджыд шум, сэсся нюрыс поті.

— Уп! Уп! Уп!

Неылын тыдовтчис няйт мешӧк кодь сьӧд Чирирей. Рӧмыдас ӧзйисны каньлӧн кодь югыд бугыльясыс. Чирирей аддзис нюр шӧрысь ичӧтик мыльк да сы вылысь челядьӧс.

— Ага-га-а! — лёкысь равӧстіс Чирирей. — Сюринныд!

Чирирей аддзис челядь костысь кельыдлӧз югӧр.

— Ха-а! Мыйсяма би-и?! А-а, дзоридз быдтанныд?! О-о-о! Овнытӧ дыш лои?

— Ы-ы, сёяс! — бӧрддзис Ӧмрӧсь.

— Оз сёй! — такӧдіс Лючик. — Кутчысь ме бердӧ топыда, и нинӧм оз вермы вӧчны!

— Уп! Уп! Уп! — Чирирей бӧр пырис нюр пытшкӧ.

— Лючик, видзӧдлы дзоридз вылад! — радпырысь горӧдіс Танечка. Дзоридз ставнас югдіс, кельыдлӧз коръяс костысь сявкйис алӧй би.

— Сӧвмис! — помтӧм рад лои Лючик. Копыртчыліс да видзчысьӧмӧн нетшыштіс дзоридзсӧ. Уна рӧма югӧр югдӧдіс челядьӧс.

— Но, видзчысь, Чирирей! — грӧзитіс Лючик. Сэсся чегъяліс дзоридзлысь алӧй йывсӧ да тшукӧдіс Танечкалы юрсиас. Лючик пӧльыштіс югыд пӧлянӧ. Сэтысь петіс ичӧтик еджыдик дзоридз, здук кежлӧ ӧшйыліс сынӧдас да кыпӧдчис енэжлань. Зато дзоридз ӧдйӧ быдмис. Сідз жӧ ӧдйӧ содіс и югыдыс. Со нин коръясыс лоисны капуста коръяс ыджда, а пыр на быдмисны и быдмисны. Дзоридз лэбис пуясысь вылітіджык да ойдӧдіс став нюр вывсӧ син ёран еджыд югӧрӧн.

Друг пыркмуні нюрыс ставнас.

— Кутчысьӧй бура! — горӧдіс Лючик. Гымыштіс-поті нюр, пӧрласисны матігӧгӧрса кустъяс. Быйкнитіс-петіс Чирирей, лёкгоршӧн авӧстіс:

— Ха-а! Мекӧд кӧсъянныд вермасьны?!

Чирирейлӧн вомысь петіс лёк дука сьӧд тшын, сэсся кыптіс ыджыд тӧв да омлялігтырйи кутіс бергавны нюр весьтті. Лючик пӧльыштіс мӧдысь. Волшебнӧй пӧлянысь петіс лӧз дзоридз да матігӧгӧрсӧ югдӧдіс сэтшӧм мича кельыдлӧз рӧмӧн, кутшӧмӧн овлӧ шондіа лунӧ гожся енэж. Югыдлӧз дзоридз шевкнитіс метр пасьта коръяссӧ да кывтіс еджыд дзоридз бӧрся.

Шуштӧма авӧстіс Чирирей, нюрыс кутіс ставнас гыавны, вӧрӧдіс челядь кокъяс улысь мыльксӧ. Пуркйис сьӧд тшын: тайӧ Чирирей зілис пемдӧдны нюр вывсӧ.

Лючик пӧльыштіс коймӧдысь. Турунвиж биӧн ыпъялысь дзоридз лэбзис енэжӧ. Сы бӧрся кыпӧдчис кольквиж дзоридз. Витӧдысь пӧльыштіс Лючик волшебнӧй пӧлянӧ. Кайис вывлань алӧй дзоридз, ыпнитіс енэжыс алӧй биӧн, быттьӧ ӧзйис енэж шӧрӧ асъя кыа. Челядь радпырысь горӧдісны. Ок, кутшӧм мича лои енэжыс! Кывтісны вӧвлытӧм гырысь дзоридзьяс, ойдӧдісны нюр вывсӧ уна пӧлӧс югӧрӧн. Лӧсталіс енэж, быттьӧ гожӧмбыдса ӧшкамӧшкаяс чукӧртчисны татчӧ да заводитісны ворсны. Лючик пӧляліс и пӧляліс. Югзьысь дзоридзьяс сьӧрсьӧн-бӧрсьӧн лэбисны енэжӧ. Ӧтияс, яръюгыда ыпнитлӧм бӧрын, резыштлісны югыд бикиньяс да кусісны, а на пыдди югзисны выльяс.

Чирирей дзикӧдз йӧймис. Сійӧ казяліс, мый матыстчӧ пом, да став вынсьыс зілис шыбитны челядьӧс мыльк вылысь, торйӧдны найӧс да вӧйтны, пӧдтыны нюрӧ. Чирирей шыбласис нюр вывті кузяла и вомӧн, шуштӧма горзіс. Уналаті потласис нюрыс, кизьӧр няйтыс пуӧмӧн пуис. Друг Чирирей бырскӧбтіс-петіс дзик мыльк дорӧ. Ылькнитіс сьӧд няйт да коскӧдзыс тыртіс челядьӧс.

— Ой, мамӧ! — горӧдіс Ӧмрӧсь, садьтӧг повзьӧм вӧснаыс торйӧдчис Танечкаысь да вевттис кияснас чужӧмсӧ. И сійӧ жӧ здукас воши: Чирирей пӧртіс сійӧс вутшкӧ.

— Ах-а! Ӧти бара сюри! Торъяланныд и ті!

— Кутчысь, Танечка, кутысь, донаӧй, топыда, — тшӧктіс Лючик.

Ичӧтик Танечка кыкнан кинас сывъялӧма Лючикӧс.

Лёкгоршӧн авӧстӧмӧн Чирирей бара бырскӧбтіс дзик орччӧн. Ыджыд вынӧн сетыштӧмысь лэбзис нюрӧ Лючик, ас бӧрсяыс кыскис тшӧтш и Танечкаӧс. Кыкнанныс вӧйисны коскӧдзыс.

— Лючик, Лючик, донаӧй! — бӧрддзис нывка. Лючик вевъяліс сывйыштны ки пӧвнас пожӧм пу. Эз кӧ вӧв орччӧн пожӧмыс — кыкнаныс эськӧ вӧйисны нюр пыдӧсӧ.

— Босьт, Танечка, дзоридзсӧ, пӧляв... — тшӧктіс Лючик. Ачыс сійӧ эз нин вермы ыставны дзоридзьяссӧ енэжӧ: ӧти кинас кутіс нывкаӧс, а мӧднас кутчысьӧма вӧлі пожӧмас. Югзьысь дзоридзьяс бара лэбзисны лӧсталысь енэжӧ.

Упкис, песласис Чирирей, но выныс сылӧн тӧдчымӧн слабджык лои. Эз нин гыав нюрыс, ёна чиніс и сьӧд тшын сора тӧлыс. Да и ачыс Чирирей эз нин вермы кыпӧдчывны став тушанас. Грӧзитчӧм пыдди Чирирей кутіс ружтыны.

— Регыд пом тэныд воас, пеж ловлы! Лӧгпырысь горӧдіс Лючик.

Кад муніс. Коскӧдзыс кӧдзыд нюрын сулалысь челядь дзикӧдз нин мучитчисны, дзикӧдз нин бырис эбӧсныс. Сэтчӧ жӧ и кынмисны зэв ёна. Лючик зілис мездыны нюрлӧн кӧдзыд сывъясысь Танечкаӧс, зэвтліс став вынъяссӧ, но нинӧм эз артмы.

— Регыд югдас, Лючикӧй... Регыд нин, регыд, — синва пырыс шуаліс Танечка да бара пӧляліс югзьысь пӧлянӧ. Лючик чатӧртіс юрсӧ, видзӧдліс лӧсталысь енэжӧ.

Асыввыв югдіс. А со и дыр виччысяна донаысь-дона да любӧысь-любӧ шонді!

Медбӧръяысь бырскӧбтіс Чирирей, мисьтӧма равӧстіс, кӧсйис кыпӧдчывны джуджыда, но нинӧм эз артмы. Вӧрис, вӧрис, вӧрӧдіс увлань ӧшӧдчӧм ус помъяссӧ, паськӧдіс сьӧд вомсӧ и друг ружӧктӧмӧн пӧри бок вылас.

Здук кежлӧ чӧв ланьтліс нюр выв, некодлы эз эскыссьы, мый лёк Чирирейлы воис пом. Сэсся ӧтпырйӧ заводитісны сьывны лэбачьяс, кутіс кывны мича музыка. Видзӧдӧ Лючик, а сійӧ, вӧлӧмкӧ, сулалӧ нин кос му вылын! Сы дорын Танечка да и Люсенька! А ва да няйт нюр пыдди дзоридзьясӧн тырӧм кос да мича эрд!

— Дона чойӧй!

Чоя-вока пӧся кутчысьлісны. Шуда синваӧн бӧрддзис Люсенька. Да мый соссьыны: куимнанныс бӧрдісны. Видзӧдӧны-а, Ӧмрӧсь сулалӧ неылын бокын, шензьӧмӧн видзӧдӧ на вылӧ.

— А кӧні нӧ пеж Чирирейыс? — гӧгӧрбок видзӧдіс Лючик.

Челядь кутчысисны киысь киӧ да мунісны сійӧ местаас, кытчӧ пӧри Чирирей.

— Со сійӧ! — индіс Лючик картупель мешӧк ыджда косьмӧм няйт ёкмыль вылӧ. — Аддзанныд, со и ускыс... Лючик чужйис Чирирейлӧн колясъясӧ. Кос ёкмыль пасьмуні, кыптыліс сьӧд бус да разалі.

Танечка босьтіс юрсьыс алӧй дзоридзсӧ да мыччис шуда Люсенькалы:

— Тайӧ тэныд, Люсенька!

Нывка окыштіс дзоридзсӧ да шӧпнитіс:

— Дона Дианочка, петкӧдчыв миянлы!

И пыр жӧ кысянькӧ воис ичӧтик волшебница.

— А со и бара ставныд ӧтлаынӧсь! — радліс сійӧ. — Гортаныд окота мунны?

— Окота! — ӧтпырйӧ горӧдісны челядь. — Мунам тшӧтш миянкӧд!

Дианочка нюмъялӧмӧн довкйӧдлыштіс юрнас да быдӧнлы мыччис лӧз югӧрӧн ловзьысь дзоридзтор. Сэсся петкӧдіс челядьӧс туй вылӧ, меліа нюмъёвтіс да воши.

А радлысь челядь ӧвтыштісны кияснаныс да долыдпырысь мӧдӧдчисны Дианочкаӧн индӧм туй кузя. Недыр мысти тыдовтчис сиктныс.