ОЗЫР ПРӦМЫС
Гӧтыр шуӧ: праздник кежлӧ пӧтка яй пӧ колӧ ньӧбны. Мыйла ньӧбны? Шлёпкин Петра и ачыс абу омӧль лыйсьысь: дас воськов ылнасянь пывсян пельӧсӧ ӧшӧдӧм кабалаторйӧ пӧшти быд лыйӧмӧн веськалӧ. Выходнӧй лунӧ Петра асывсяньыс лӧсьӧдчис ветлыны уткаясла. Мыйла, нӧ, збыльысь, кӧть ӧтчыд не ветлыны? Пыж эм.
И вот Петра пукалӧ кустъясын, лов шысӧ дзебӧмӧн, виччысьӧ, кор ва вылӧ шлёпкысяс-пуксяс порсьпи кодь тшӧг утка. Пукалӧ час, дай мӧдӧс. Но уткаяс оз тэрмасьны пуксьыны. А вот катыдланьын, кылӧ, кодкӧ, шковгис. Петра муртса эз бӧрддзы. Йӧзыс со гымӧдӧны, важӧн нин, кӧнкӧ, потласьтӧдзыс зэвтісны нопъясныссӧ уткаясӧн, а сійӧ весиг не кодӧс на эз аддзыв, не кӧ артавны кык-куим ракаӧс, кодъяс дугдывтӧг бергалісныс юр весьтын да помся кывзісны.
Пиньяссӧ векыштӧмӧн Петра видзӧдлывліс на вылӧ и дась вӧлі пезьдӧдны пеж ловъялы кыкнан стволсьыс, но поліс повзьӧдны уткаясӧс, кодъяс эз на тыдавны, но вот-вот пуксясны Петра ныр улӧ. И збыльысь, рытланьыс уткаяс кутісны шутьлявны-лэбавны ӧтарӧ-мӧдарӧ. Но бара склад ни лад: то вывті выліті лэбзясны, то вывті уліті, и лыйны некутшӧм позянлун эз вӧв. Петра метитчины на заводитӧ, а уткаыд, видзӧдан, да оз нин и тыдав. И кытчӧ сідз тэрмасьӧны!
Медбӧрын Петралӧн быри терпеньеыс, и сійӧ дась нин вӧлі петны кустъясысь, но друг... Утка!
Кывтӧ, сьӧлӧмшӧрыд! Тіралан киясӧн Петра лэптіс ружьесӧ, кунис синъяссӧ да шков лыйис. Восьтіс син пӧвсӧ... Ура! Сюриӧд! Со бок вылас пӧрӧма да кывтӧ.
Сэсся шыбитіс сапӧгъясӧ, гачсӧ да лэбовтіс валань. Ак, ерӧмакань, да сылӧн жӧ пыж эм! И пызйыштіс пыжлань... Со и утка: Петра нюжӧдчис став тушанас, пыжӧ бузгысис ва, пуклӧс вылысь уси ватнӧй гачыс, шлопмуні ваӧ шапка, кылалі пелыс, но утка вӧлі киын!
Но и утка! Прамӧя ыджыд. Но мыйла нӧ сійӧ сэтшӧм чорыд, а сьыліыс дзик гӧнтӧм дай сӧвсем оз нюклясь? Дзик быттьӧ пуысь вӧчӧм чучела, кодлӧн дыр кыскалӧм вӧсна вушйыссьӧма утка гӧныс. Петра лапйӧдліс-лапйӧдліс шензяна синъяснас малыштіс ӧтилаті, мӧдлаті. Эз кӧсйы эскыны, но лои: чучела и вӧлӧма чорыд резинаысь вӧчӧма. Зэв скӧрысь сьӧлыштіс да шыбитіс сійӧс кустъясӧ. Мый нӧ меным вӧчны? Шонді кыпӧдчӧма вылӧ нин. Уткаяс лэбавны дзикӧдз дугдісны. Сӧмын ракаяс помся кывзісны да бергалісны юр весьтын.
Яндзим вӧлі бӧр локны пӧткатӧг. Ышловзьӧмӧн Петра пуксис пыжӧ и кывтіс пристань дорӧ.
Сувтіс, домаліс пыж да пырис Вань дядь дорӧ.
— Вань дядь?! Йӧзыс шуӧны, тэ йылысь кыдзи зэв бур лыйсьысь! Он-ӧ вузав ӧти утка?
— Абу, — кияссӧ шевкнитліс Вань дядь. — Ӧнтай лыйи ӧтиӧс да гӧнсӧ нетшки нин. Кӧсъя пусьыны со ваыс пуӧ нин.
Дыр дзайгӧм бӧрын, Вань дядь сетчис да мыччис картӧм уткасӧ. Гӧнтӧм пӧткаыд абу дерт сэтшӧм мича, но нинӧм он вӧч. «Козьналӧм вӧвлы вомад оз видзӧдны».
Гӧтырыслы Петра шуис: — Шлёпӧді эськӧ куимӧс да, ӧтиӧс верми кутны. Сэсся куритчигкості да шойччигмоз кушті...
