ӦШИНЬ ЖУГАЛІ...

— Опонь дядь, ӧшинь стеклӧ жугалӧма. Он-ӧ волы да вундышт?

Опонь дядь чатӧртліс юрсӧ да нурбыльтіс:

— Позьӧ. Лӧсьӧд стӧкан вина, коркӧ пырала.

Лун-мӧд мысти Опонь дядь, збыльысь, сувтіс ӧшинь улӧ:

— Винатӧ лӧсьӧдін?

— Ырӧш зэв чӧскыдӧс лӧсьӧді, Опонь дядь, лок пырав.

— Ырӧш?! — шензьӧмӧн юаліс сійӧ, сэсся чушнитіс нырнас да мӧдӧдчис бӧр.

— Опонь дядь! А ӧшиньсӧ нӧ?

Ме видзӧдлі фанераӧн тупкӧм ӧшинь вылӧ да котӧрӧн петі ывлаӧ.

— Опонь дядь, бергӧдчы, ме магазинӧ котӧртла...

Опонь сувтіс, гыжйыштіс нырсӧ да тэрмасьтӧг косіс.

Стеклӧ вундалысьлӧн уджыс эштіс куритчигкості. Опонь дядь пӧрӧдіс стӧкан тыр вина, закуситіс сола тшакӧн, кодӧс бурджыка тшӧктіс нӧкъявны, чышкыштіс ки мышнас ус-тошсӧ да ӧзтіс папироссӧ. Куритчӧм бӧрын булькнитіс мӧд стӧкан, сэсся чеччис.

— Чипан Марья корліс пывсян ӧшиньсӧ стеклӧавны...

Ме аттьӧалі Опонь дядьӧс, колльӧдышті сійӧс порог дорӧдз, но Опонь бергӧдчис да скӧракодь видзӧдліс ме вылӧ. Ме нӧшта ӧтчыд аттьӧалі сійӧс.

— Но, мый нӧ? — чушнитіс нырнас Опонь дядь.

— Ставыс бур, Опонь дядь. Ӧшинь лои дзонь. Гашкӧ, курыштан коляссӧ?

— А сэсся?

— Мый сэсся?

— А доныс?

— Кутшӧм дон? — шемӧс босьтіс менӧ.

— «Кутшӧм дон?» — пузис Опонь дядь. — Ме тэныд весьшӧрӧ лун джынсӧ уджалі?!

«Вот яндысьтӧм синмыд!» — думышті ме, но кӧшельӧс кыски да мыччи Опоньлы ветымын ур:

— Оз, гашкӧ, ло этша?

Опонь дядь босьтіс сьӧмсӧ, но чужӧмыс вӧлі зумыш. Пиньясӧс топӧдлӧмӧн содті нӧшта ветымын ур.

— Тырмас, — нурбыльтіс стеклӧ вундалысь. Ме ышловзи: а унджык ӧшинь кӧ вӧлі жугалӧма?

Рытнас гижи воклы письмӧ: мися, каникулъяс вылад локтігӧн вай карсьыд стеклорез.

Мӧд лунас кывсис: Опонь дядь пӧ гажа юрнад алмазсӧ жугӧдӧма Чипан Марья ордын, муртса пӧ оз бӧрд.

А вежон мысти лыбис бушков, орчча керка вылысь нетшыштіс некымын тьӧс да, быттьӧ нарошнӧ, швачкис найӧс Опонь дядьлы ӧшиньясас. Опонь дядь локтіс ме дорӧ.

— Зэв ыджыд пакӧсть бушколыс вӧчис, — ышловзис сійӧ. — Кывлі: стеклорез пӧ вокыд вайӧма. Вайлы меным, дзоньтыштала ӧшиньясӧс.

— Тэ алмазтӧ кодлыкӧ сетлывлін? Ме тэныд ог жӧ сет. Аски, вевъяла кӧ, пырала да вундышта стеклӧястӧ.

Мӧд лунас удж бӧрын пыри Опонь дядь дорӧ.

— Кымынлаті жугалӧма? Витлаті? О-о! Ветлы дозла.

Опонь мисьтӧма югнитліс синъяснас, но доз вайис.

— Закуска колӧ, — нюмъёвті ме. Опонь кыв шутӧг пыраліс гӧбӧчӧ.

— Нӧксӧ унджык пукты. Кӧдзыд ырӧш пырт, колькъяс пу дас кымынӧс...

— Порсьӧс, гашкӧ, начка жӧ?

— Начкы, колӧкӧ, мен абу жаль.

Ме перйи ӧшинь рамаяс да заводиті зіля дзижйӧдлыны-вундавны стеклӧ. Удж помасьӧм бӧрын юышті кӧдзыд ырӧш, сэсся шуи Опонь дядьлы:

— Винасӧ ме гортын пывсьӧм бӧрын юа, а ӧні вай мынтысь. Тэнад донъяс серти кӧ артавны — буретш вит шайт колӧ.

Опонь дядь мыкталігтырйи горӧдіс:

— Яндысь, Петрӧван!

Ме лэпті линейкаӧс:

— Мынтысь, а то ӧшиньястӧ бӧр жугла!

Опонь дядь тэрыба павксьӧдіс пытшкӧс жырйӧ да петкӧдіс сьӧм.

— Но вот, сідз, — сьӧмсӧ зептӧ сюйигмоз малышті ускӧс да веськӧдчи ӧдзӧслань. Порог дорсянь юалі:

— Оз кажитчы? А йӧзыслы тэнад куражитчӧмыд кажитчӧ?

Опонь керка ӧшинь увті мунігӧн сувтовкери. Опонь дядь восьтіс ӧшиньсӧ. Чужӧмыс кельдӧдӧма. Ме кыски зептысь вит шайтасӧ да пукті ӧшинь курич вылас.

— Босьт, Опонасей. Ӧшиньтӧ тупкы. Вомтӧ и. Йӧз шог вылад нажӧвитчӧмыд меным абу кивыв...