ЛЯГУШАЯСЛӦН НӦДКЫВ

Ты дорын олісны лягушаяс. Нинӧм вӧчнысӧ да лунтыр больгӧны да сералӧны.

Ӧтчыд пуксис сэтчӧ еджыд Тури. Ӧти Лягушаӧс кокыштіс; пӧт на вӧлі, эз ньылышт да и шуӧ Лягушалы:

— Кӧсъян кӧ овны, сет меным сэтшӧм нӧдкыв, медым ме эг вермы тӧдны, сэк тэнӧ лэдза, а тӧда кӧ — сёя.

«Сӧмын больгыны и кужа, а ӧти нӧдкыв ог тӧд», — думыштіс Лягуша.

— Но! — грӧза шуис Тури. — Дыр-ӧ думайтан?

— Кык жель вылын еджыд кымӧр, кольча улын ножич... — пемӧс вылӧ воис Лягуша.

— Тьпу! — сьӧлыштіс Тури Лягушалы, — ог тӧд.

Лягуша турун вутш улӧ дзум. Тури корсьӧ, оз аддзы.

Пуксис сійӧ жӧ нюрӧ Дзодзӧг. Ӧти Лягушаӧс тӧкӧтьӧ эз кокышт, сӧмын кокӧдыс увлань юрӧн кутӧ, а Лягуша и кевмӧ:

— Эн ньылышт менӧ, нӧдкыв тӧдмав.

— Но, висьтав ӧдйӧджык, кынӧм сюмалӧ, — тэрмӧдлӧ Дзодзӧг.

— Кодъяс, кор и кодарӧ лэбӧны пельӧсӧн, кодъяс чукӧрӧн, а кодъяс ӧта-мӧд бӧрысь?

— Ог тӧд, висьтав... — вом паськӧдіс Дзодзӧг. А Лягуша — быз-баз да ва пыдӧсӧ, да няйт гудырӧ. Мун да и корсь!..