ЁМА ПИНЬ
Аддзис Ёма, кыдзи Мой вермӧ пиньнас пипу пӧрӧдны. Чуньнас видліс ассьыс пиньяссӧ: ӧтиыс вылыс черлыас, мӧдыс — уліас, кажитчис вель ёнӧн. «Чӧвлы, — мӧвпалӧ Ёма, — ме видла аслам пиньӧн пӧрӧдны пипусӧ.» Кутіс йирны да пырысь-пыр ӧти пиньыс чегис. «Ок-ок... Мыйӧн нӧ кута курччавны?! — шензьӧ Ёма, — лоӧ Мойлысь корны.»
— Мой, а Мой, вузав меным ӧти пинь.
— Ог, аслым колӧ, — ӧткажитіс Мой.
— Но сё мокасьт, трасича-кӧсича! Кысь нӧ пиньыс сюрӧ?
Муніс Ёма Яг Мортлы норасьны.
— Сё муса Яг Морт, пиньӧс чеги, кысь эськӧ сюрӧ?
— Ветлы кузнеч ордӧ, медым дорас выль пинь.
Муніс Ёма кузнеч ордӧ. Кузнеч босьтіс медыджыд мӧлӧт да сы ыджда пинь Ёмалы дорис, мый вомыс Ёмалӧн эз кут пӧдласьны.