ШЫРА НЯНЬ

Олісны-вылісны Кань да Шыр. Шыр пӧжасьӧ, Кань чӧскыд пирӧг-шаньгаясӧн чӧсмасьӧ. Ӧтчыд Шырыд вӧлі нянь кӧтӧ ыджыд гырничӧ да вильдіс-уси нянь шомӧс пиӧ. Петны оз вермы, горзӧ:

— Кысуль, кӧзяин! Мезды!

— Ог жӧ мезды, ачым талун пӧжала шыра нянь да сёя.

Пач ломтіс, шыра нянь пуктіс пу зыр вылӧ, пачӧ кӧсйӧ сюйны, а Шыр и шуӧ нянь шӧрысь:

— Йӧй кань, коді нӧ сювнас шырсӧ пӧжалӧ?

— Збыль, водзджык колӧ сюв лэдзны, вӧлись пӧжавны.

Нянь шомӧсысь шырсӧ перйис, чышкаліс, кӧсйис сюв лэдзны пуртӧн, а Шырыд нянь шомӧсӧсь лапа костсьыд и вильдіс. Пышйис розьӧ да горӧдіс:

— Водзӧ тэд некор ог кут пӧжасьны.

А Каньыд быд шыр розь дінын пукалӧ да корӧ шырӧс:

— Шыр, пет розьсьыс, пӧжась.

Ачыс мӧвпалӧ: «Шедан кӧ эськӧ, сювтӧ лэдзтӧг и пӧжавтӧг сёя...»