ЗЭРА ЛУНӦ

Дзонь вежон нин дугдывтӧг шлювгӧ-зэрӧ, шонді эз на мыччысьлы. Туй вылын быдлаын ва гӧп пукалӧ. Шор вӧлі нин косьмӧма, муртса изъяс кості дзольгӧ. Ӧні ызгӧ, бузгӧ, быгйӧн визувтӧ.

Чикышъясӧс шогӧдӧма. Ланьталӧмаӧсь керка вевт улӧ, йӧршитчӧмӧн виччысьӧны зэрлысь кобӧм.

— Ті нӧ мый нырнытӧ ӧшӧдӧмныд? — юалӧ пышкай, ачыс кӧтасьӧма шпоритчӧма, муртса на воӧма сю му вылысь.

— Омӧлик олӧмъяс миян лоны кутіс, — шыасисны чикышъяс: — тадз кӧ дырджык кутас зэрны, тшыглы лоӧ кувны.

— Мый нӧ сідз? — шензьӧ пышкай.

— Он ӧмӧй тӧд? Зэра дырйиыд став гагйыс, вегыльыс дзебсьӧ, немтор миянлы сёйныным.

— Сё дивӧ тай висьталін! Ӧктӧй тусь. Лэблӧ сю му вылӧ, сэні бара эм сёяныд, ставныдлы тырмас пӧттӧдзныд.

— Ми огӧ тусьтӧ сёйӧ, ми гагъяс вылын олам, — шуисны чикышъяс.

— Сідз кӧ, дерт, омӧлик олӧмныд тіян. Меным бара веськодь зэрыд: гагъяс кӧ абуӧсь, регыд лэбла сю му вылӧ, ӧкта тусь, кустъяс вылысь вотӧс кокала. Керкаяс дорысь мыйсюрӧ ӧкта, — ошйысис пышкай.