ВӦРСА

Вӧлӧсьт помын, вӧр дорын ыджыд му йӧр. Ар даса кымын Ёгор нима детина пинёвтӧ медпыді вӧрладор мусӧ. Сійӧ корсюрӧ сьывны босьтлас, чӧв ланьтлас, вӧв вылӧ горӧдлас. Рытладор нин, рӧмдыны кӧсйӧ. Мыйӧн Ёгор ланьтыштіс, кодкӧ вӧрас зэв гора серӧктіс. Ёгор чуймис, кывзӧ. Некод оз кыв. Бара горӧдіс сьывны. «Ка, ка, ка, у-у-у!» — вӧр тырнас кодкӧ шковӧбтіс-горӧдіс. Мукӧд кӧ эськӧ весьӧпӧри сэтчӧ пемыд горувнад. Ёгор сьылӧ. Вель дыр сідзи мӧда-мӧдыслы вильшасисны: ӧтикыс сьылӧ, мӧдыс сералӧ. «Аттӧ, — мӧвпалӧ: — мокосьтӧ — вӧрса, татшӧм матӧ лысьтӧма локны, му дорӧдз!» Сэсся дырнад шуштӧм жӧ лои: кутіс тэрмӧдлыны вӧвсӧ, эштӧдӧ пинёвтан. Коркӧ гортас воис да, висьталіс вӧрсаыдлысь сералӧмтӧ. Батьыс серӧктіс: — «Ёна жӧ, — шуӧ: — тэнӧ сюзь букуйыд повзьӧдӧма». — «Сюзь букуй! Тайӧ нӧ сійӧ вӧлӧма... Дивӧ тай! Со коді, вӧлӧм, повзьӧдчӧ, ме вӧрса пыдди пукті-а». Вель дыр шензис Ёгор.