ЧЕРАНЬ ЙЫЛЫСЬ

Вӧр дорын, кык коз костӧ, зэв ыджыд вез зэвтӧма черань. Тільсьӧ-мырсьӧ дугдывтӧг, ачыс нимкодьпырысь мӧвпалӧ: «Уна жӧ гутӧс, номйӧс, гебйӧс ме кӧвта татчӧ. Сёӧн-сёӧн кутасны шедны, ог кут слӧймыны виавнысӧ.»

Вез эштӧм бӧрын, дзебсьӧмӧн виччысьӧ медвойдӧр шедысьӧс. Лэбзьӧ вӧрӧд мича бордъяса бобув, оз аддзы чераньлысь везсӧ. Коньӧр — бобув шедіс везъяс.

— Со тай, шедіс регыд! — нимкодясьӧ черань: — пырысь-пыр нямышта!

— Эн сёй менӧ, лэдз бӧр, сідзи менам нэмпомӧй дженьыд!

— Дерт, лэдза ме тэнӧ, виччысь!

Сійӧ шуигмозыс бобувлӧн олӧм эштіс.

Ӧшйис бобувлӧн шойыс черань везйӧ. Черань бара виччысьӧ кодлыськӧ шедӧм. Дыр виччысис черань. Некод эз матыстчыв, весиг ӧд геб ни ном эз нырнысӧ мыччывны.

Кӧйвидзӧ-шензьӧ черань, оз гӧгӧрво нинӧм. Вӧлӧмкӧ, став бордъя гагъясыд аддзӧны бобулыдлысь шойтӧ. Ылісянь на казяласны, дай пышйӧны бӧр:

— Огӧ жӧ пӧ черань кипод улӧ шедӧдчӧ!

Омӧльтчытӧдзыс виччысис черань сёян, сэсся лои эновтны везтӧ, выльысь мӧдлаӧ кыис.