ПОВЗЬӦДЧЫСЬ

Рытнас ывлавылыс лёкмис. Челядь чукӧртчисны Яков пӧльӧ ордӧ, мойдъяс кывзыны. Бура Яков дядь мойдлывліс, а талун жугыль мыйкӧ. Пельсӧ чошкӧдӧма да ӧтарӧ кывзӧ, оз-ӧ лок кӧлӧкӧла вӧла. Пӧльӧн шуысьыс асывнас нин мунӧма колльысьны, да ӧнӧдз на абу воӧма.

«Мед кӧть нин, — шуӧ: — узьмӧдчис кӧнкӧ, эз лӧсьӧдчы вой улӧ вӧлӧкӧ». Челядь ланьтісны жӧ: виччысьӧны Петырӧс. Коркӧ ӧдзӧс воссис, керкаӧ пырис Петыр. Ачыс лым сюръя кодь. Пуксис лабичӧ, кыв оз сет. Быдсӧн чужӧм вылас вежсьӧма. Пондісны юасьны: «Мый нӧ пӧ лоин, Петыр?»

Петырлӧн дыр мысьт кывйыс петі: «Колльыси пӧ эськӧ бура да, ӧні повзи, этані нин, вӧлӧсьт саяс. Зэв ыджыд дзор тошка пӧль паныдасис. Тайкӧ менӧ швачкас роскӧн ли, мыйӧн ли». Челядь быдсӧн йӧжгыльтчалісны повзьӧмысла, сэсся кодъяс вашкӧдчыны мӧдісны, кодъяс серавны: «Лыммортсьыд пӧ ӧд он жӧ повзьы!..»

Скӧрмис Яков дядь: «Ок, — шуӧ: — нӧйтанторъяс! Тадз ӧмӧй ворслывлӧны? Ті лыммортнад вӧвсӧ повзьӧданныд дай мортсӧ немӧвоштанныд!» Яндзимӧн-сорӧн челядь мунісны гортаныс.