ВЕТЛІМ ВӦРӦ

Май мӧд лунӧ ме, Женя Синицын, Васёк Шустиков и Шурик Чередов 5«а»-ысь мӧдӧдчимӧ вӧрӧ походӧн.

— Зарава кӧть юыштамӧ. Ме со чер босьті...

— Ме — рач, юква пуам.

— Дай кӧчпиӧс на вермам кутны, — кыпыда восьлалігтыр варовитім ӧта-мӧдкӧд.

Друг кыськӧ Катя Чередова палгысис. — Ме тшӧтш кая вӧрад! — юӧртіс збоякодь.

— Колантор! Эн и думайт! Нывкаясыдлы нинӧм сэн вӧчнысӧ! Марш бӧр гортӧ! — ырыштчыліс Катя вылӧ вокыс, но мӧдыд сӧмын нерыштіс сійӧс да горӧдіс: — Всё равно кая!

Катяыд, лясас кӧ, он на сыысь мын, ме тӧда. Ковмис босьтны.

Локтімӧ вӧрӧ, мудзимӧкодь ставным. Медводз пондім корсьны бурджыкин, бипур пестыны. Со шор визувтӧ, ызгӧ-бузгӧ, быгзьӧ быдӧн ва веркӧсыс. Татчӧ и позьӧ пестыны. Со эстӧн зэв уна кыдз зараватӧ юны, а шормӧдарса гулыд ягас позьӧ пӧттӧдзыд котравны.

Лӧсьыд места сюри, нинӧм он шу.

— Вайӧ медводз бипур ӧзтамӧ, абу и походын кодь битӧгыд, — шуис Шурик черсӧ нопсьыс перйигмоз.

Ставӧн разӧдчимӧ вӧрӧ пес чукӧртны. Ме чеччыштӧмӧн вуджи ызгысь шортӧ и мӧдӧдчи эсчаньлань, гулыд ягланьыс. Муна, дзӧръяла, кывза вӧрлысь шыяссӧ. Кутшӧм лӧсьыд вӧрад! Со пычмунліс кок улысь нитш подйыс, ныр-вомӧдз резӧбтіс ваыс. Со тӧвйӧм пув тусь, быттьӧ вир войт, чуксалӧ ас дінас: босьт менӧ, сюй вомад. А кӧнкӧ пу вожъяс костын лэбачьяс чирӧдчӧны. Лӧсьыд! И пес йывсьыд вунӧді. Лӧсьыдысла юрӧй весиг кольмыштіс.

Друг синъяс и вомӧй паськалісны, изми места вылӧ. Воськов дас сайысь аддзи... дзоридз. Мичаысь-мича дзоридз! Сё дивӧ! Со и лымйыс на абу удитӧма быдлаысь сывны, а сійӧ дзордзалӧ! Неыджыд ньӧр йылын алӧй шапка быттьӧ. Матӧджык сибӧдчи быдмӧг дорад и понді сюся видзӧдны. Уна-уна дзоридзпиян зарвидзисны за кузяыс, а видзӧднысӧ артмӧ ӧти мича ыджыд роз, сирень роз быттьӧ. Сӧмын тайӧ югыдгӧрдджык, быттьӧ тувсов шондіыслысь ёран югӧрсӧ тшӧтш ас пиас босьтӧма.

Видзӧді ме тайӧ дивӧ вылас и эг лысьт инмӧдчыны. Вӧрзьӧдан — вермас мойдын моз друг гым лыбны и чудовище на мыччысьны вермас дай. Збыль, волшебнӧй тайӧ дзоридзыс, збыль!

Тайӧ мӧвпсьыс меным кыдзкӧ шуштӧм лоис, и ме уськӧдчи котӧртны бӧр шор дорӧ ёртъяс дінӧ.

Сэні Шурик чоя-вока сӧмын вӧліны. Шурик пидзӧсчанясьӧмӧн бипур пестӧ, Катя бергалӧ сы гӧгӧр. «Пӧляв ёнджыка», — тшӧктӧ вокыслы.

— Со эстӧн... Дзоридз... Волшебнӧй... — юӧрті ме налы.

— Но и фантазёр тэ, — ме вылӧ дӧзмӧмӧн лэптыштліс юрсӧ Шурик, бӧр копыртчис и пондіс пӧлясьны. А Катялӧн сразу гӧгрӧсмисны синъясыс, уськӧдчис ме дорӧ:

— Кӧні дзоридзыс, кӧні?!

— Эстӧн, — шуа.

— Кӧні эстӧныс? Вай нуӧд!

Сійӧ кватитіс менӧ сойбордйӧд и давай кыскыны.

— Сӧмын эн вӧрӧд... — вашкӧда ме нывкаӧс нуӧданмоз. Но Катяыд аддзис дзоридзтӧ, ойӧстіс да сразу и цап кватитчис за бердас.

— Ой, мый тэ керан?! — горӧді ме, но Катя песлӧдліс нин быдмӧгсӧ, мый вермӧмсьыс тільсис-пессис, да мыйлакӧ некыдз эз вермы чегнысӧ.

— Оз тай нӧ чег? — шуис сійӧ, вель дыр дзоридзтӧ песлӧдлӧм бӧрын, да копыртчис улӧджык:

— Энлы, ме тэнӧ этадзи! — и курччис засӧ пиньнас.

И друг тай зэв гораа авӧстіс да кутчысис кыкнан кинас вомас.

— Мый нӧ лоис? — повзи ме весьӧпӧртӧдз.

— Ой-ой, — ымзіс сӧмын Катя.

Шӧйӧвошӧмла ме эг и тӧд, мый сыкӧд керны. Кывлӧмны ойзӧмтӧ, локтісны и мукӧд зонкаяс. Воксӧ аддзӧм бӧрын Катя ещӧ ёна пондіс горзыны:

— Сотчӧ! Сотчӧ вом пытшкӧй! Кынӧмӧй нин ӧзйӧ дай!

Шуриклӧн повзьӧмысла чужӧмыс быгаліс.

— Кыті сотчӧ? Мыйла?! — тракйис чойсӧ да юасис Шурик.

— Больничаӧ колӧ ӧні жӧ нуны, — вӧзйис Женя.

— Да... Нуны... — чушкӧдіс парсӧ Васёк Шустиков. — Ми тай шулім, мед эз вӧтчы миян бӧрся дай... Локтім-локтім да сразу сэсся бӧр гортӧ...

Меным тожӧ эз вӧв окота лэччыны бӧр гортӧ, но ӧд Катя вермас дзикӧдз сотчыны, кувны. Ме Женя дор жӧ сувті, мися, дерт жӧ колӧ больничаӧ.

— Энлӧ ті... — чирышсьӧ миян вылӧ Шурик да бара шыасьӧ чойыс дорӧ. Меліа нин ӧні, оз нин тракйы:

— Гашкӧ, мыйкӧ сёйин да? Гыньыктін?

Катя дзӧрӧдӧ юрнас: эг пӧ.

— Сёйис, сёйис! — суитчи ме. — Ме сылы шуи: эн вӧрӧд, а сійӧ всё равно... Нетшыштныс эз вермы да пиньнас курччис.

— Мыйсӧ курччис?! — скӧрмис ме вылӧ Шурик.

— Мыйсӧ... Со этайӧс, дзоридзсӧ, — инда ме чуньӧн вӧрса красавица вылӧ, коді неважӧн на кыпыда радуйтчис шонділы, ӧні алӧй шапкаа юрсӧ зуньгыртӧма-лэдзӧма муӧдзыс.

— Этайӧс ли мый? — сапӧг нырнас инмӧдчыліс Шурик дзоридз дорад. Недыр сы вылӧ видзӧдӧм бӧрын шуис:

— Мича, заразаыд! А ядӧвитӧй.

Сэсся стрӧга шыасис чойыс дорӧ:

— Мӧдысь онджык горшась! Ноко вай ӧні жӧ пожъяв вомтӧ!

Сійӧ гумовтіс гӧпторйысь содз тырыс ва, мыччис чойыслы.

Ми тшӧтш: и Женя, и ме, и Васёк — пондім мыччавны Катялы соддзаным ва: — На, менсьым тшӧтш, на!

Кӧдзыд васьыд Катялӧн вом пытшкыс ещӧ ёна пондіс сотчыны.

— Мунамӧй ӧдйӧджык гортӧ, кулас, — шуӧ медбӧрын и Катялӧн вокыс, сійӧ муртса и кутӧ синвасӧ. Но Катя друг ачыс шыасис:

— Энлӧ, прӧйдитас. — И дуль васӧ сьӧлалӧм бӧрын содтіс: — Омӧльджыка нин кутіс.

— Омӧльджыка?! — пыр и гажмимӧ ми.

Гортӧ мӧдӧдчим рытъявылыс нин. Медводзас гордӧя восьлаліс Катя, киас сійӧ нуис алӧй дзоридз. (Быть ковмис сӧтны, ӧд чегӧмыд оз нин кут быдмыны всё равно.)

— То вӧд менам! Вӧрысь аддзимӧ. Волшебнӧй! — быд паныдасьысьлы ошйысис сійӧ.

— Вӧр гормӧгсӧ нӧ мыйла чветитігас нетшыштінныд? — шуис Женялӧн бабыс, быдмӧгтӧ аддзӧм бӧрын. — Арнас кӧ эськӧ вотӧс тусьяссӧ вайинныд, бур вӧлі.

— А вотӧссӧ талысь сёйӧны ли мый?

— Йӧюкъяс, эн бара-й думайтӧ вомад сюйны! Куланныд. Зелля вылӧ бур йӧзыс ӧктывлӧны.

— А Катя эз кув, — ляпнитӧ Васёк.

Бабӧ повзьӧмӧн вачкучкысис кияснас: — Сёйис ли мый?!

— Ме эг сёй, — шуӧ Катя, — ме сӧмын кывйӧн видлі засӧ. Тусьясыс эз вӧвны.