МЕ — МИСЯ

Мишук ичӧтик. Пыш кодь еджыд юрсиа да сьӧд сэтӧр синъяса. А кутшӧма радейтӧ кӧмтӧг котравны! Мамыс кымынысь и кӧмӧдлас, но Мишук бара нин шыбитӧма кӧмсӧ. Мамыс сӧмын кияснас вачкучкысяс. А суседкаясыс ойзӧны, кӧмтӧм пӧ тай нӧ кагаыс!

— Коді нӧ тэ, кыдз тэнӧ шуӧны?

— Ме — Мися Момозев, — збойиника вочавидзӧ сійӧ.

— А-а, Морозов Миша инӧ тэ?

— Да, Мися.

— А кымын арӧс нӧ тэныд?

Миша пыр жӧ петкӧдлӧ веськыд кисьыс кык чунь да нӧшта шуйга кисьыс витнан чуньсӧ. Сідзкӧ, Мишуклы кык ар да вит тӧлысь. Ыджыд нин Мишук. И окота сылы ворсны ыджыдджык вокыскӧд Лёшакӧд. Но Лёша сійӧс матӧ оз сибӧд, сылы квайт арӧс и сылӧн аслас ворсӧмъяс. То пукалӧ пызан сайын, краскаясӧн серпасасьӧ-рисуйтчӧ, то ножичӧн мыйкӧ вундалӧ да клеитӧ. А ӧтчыд пу сабля вӧлалӧма, шенасьӧ, горзӧ: «Вперёд, Чапай!»

— Ой, табля! Вай мем таблясӧ! — чирӧстіс Мишук, мырддьыны дась вокыслысь. Но Алёша сідз сійӧс тодмышкаліс, он ӧмӧй пӧ аддзы, война вылӧ мунны дасьтыся.

Забеднӧй лои Мишуклы, чушкӧдіс парсӧ дай бӧрдігтыр пышйис кухняас.

Регыд сійӧ гольгис нин дозмукъясӧн, вунӧма забеднӧыс. Кыскӧма шкапсьыс кастрюляяс, скӧвӧрӧда, тэчӧма джоджас дай пусьӧ-пӧжасьӧ нин.

— Чуш-чуш! — чушкӧ вомнас. Тайӧ чай пузьӧма.

— Буль-буль! — Тайӧ шыд пусьӧ.

— Дзиж-дзиж! — блин нин Миша пӧжалӧ скӧвӧрдаын.

Ноксьӧ сӧмын Мишук. Недыр мысьт сійӧ чуксалӧ нин воксӧ:

— Лёсик! Йок блин нямыны! Мися пӧзаліс блин!

Зэв зіль Мишук кӧсйӧ лоны да бур сьӧлӧма.