ЧАСІ, БАРАБАН ДА КӦЗА

Борислы карысь батьыс вайис зэв дона козин — киын новлан часі. Школаӧ нин пӧ мунан — новлы.

Радыс Борислӧн! Сиктын быд паныдасьысьлы ошйысьӧ, со пӧ менам мый эм! Тічкӧмыс оз и кыв, а мунӧ — точнӧя!

Тадз вежон-мӧд именник туйын оліс Боря. А сэсся дӧзмыны кутіс. Урокъяс вылас оз учительницасӧ кывзы, а часі точкӧмсӧ. Сувтіс гашкӧ да? А то окота тӧдны, кымын минут нин коли урок помӧдзыс. А сэн нӧшта и ёртъясыс тувкӧдӧны бокас, уна-ӧ нин пӧ кадыс?

Анна Алексеевна тшӧкыда ӧлӧдлӧ, Горинов пӧ, двойка вед пукта поведениесьыд. А збыль кӧ пуктас? Батьыс мый шуас?

«Да тайӧ часінад и быдӧн! Вот босьта дай вежся Майбуров Шуриккӧд! Сійӧ барабан кӧсйӧ сетны.»

Шуӧма кӧ — и вӧчӧма. Дыр падъявны Боря оз радейт. Ӧти лунӧ урокъяс бӧрас Майбуровкӧд и муніс на ордӧ барабанла.

Майбуровъяслӧн гортас некод абу. Шурик гыжъялыштіс юрсӧ. Чуланын пӧ барабаныс, да сэті игана. Ключыс эськӧ сёр джаджйын, да кыдз судзӧдан? Позьӧ эськӧ кык улӧс вылӧ кавшасьлӧмӧн. Попробуйтлам.

Кыкысь увлань юрӧн тутны мӧдліс ключ судзӧдысьыд. Вильскӧбтӧ вылыс улӧсыс. Тайкӧ и кык друг косьӧ оз воны. Ӧтиыс горзӧ: — Омӧля кутан! Мӧдыс: — Ачыд тэ вежньӧдлан улӧссӧ!

Бӧрти кыдзкӧ судзӧдісны жӧ.

И со Боря восьлалӧ гортланьыс шешъялӧм вома.

— Пӧчӧ, пӧчӧ! Менам барабан! Видзӧдлы! — ылісянь на горзӧ Боря. Пӧчыс кильчӧ помас дэбыд ныасӧн буретш юктӧдӧ куканьсӧ. Сэн жӧ лажъялӧны чипан-петукыс.

— Но, тайӧ нӧ нин кытысь? Эн-ӧ школасьыд гусяв? — шензьыштіс пӧчыс.

— Мый тэ, пӧчук? Шуриккӧд вежсим. Часі сеті сылы.

— Часітӧ? — Шлапкерис пӧчыс. — Боктӧ кӧ батьыд куляс?

— Да ми вед эг пыр кежлӧ, — кайтыштіс Боря. — Вай ме тэныд, пӧчук, барабаннас ворсышта. Кужа нин ӧд, Шурикъясын велӧдчышті.

— Ворсышт инӧ, — сӧгласитчис пӧчыс да пуксис кильчӧ пос вылас.

Регыд и шызьӧдіс чӧв-лӧньсӧ барабан шыыд. Чипанъяс сюв-сяв коді кытчӧ гузьӧбтісны. Кукыс весьӧпӧрӧма да бӧжсӧ лэптӧмӧн йӧр пасьтаыс ризъялӧ. Бабыс сӧмын нин ӧвтчӧ кинас:

— Ӧвсьы, пиук, ӧвсьы! Пыр гортӧ, сэн таркӧдчы. Ме лавкаӧ петала няньла да сэсся пажнайтам.

Керкаын и збыль окотатӧ позьӧ тешитны — некод абу. Кытчӧдз пӧчыс эз лок, пыр школӧдіс барабанас.

— Но-о, сьӧлӧмыд эз на бурмы? — Шыасис пӧчыс пыригкості. — Вай эновтлы сійӧс. Кынӧмыд пӧди сюмалӧ.

— Артмыштлыны нин кутіс, да торкин, пӧчӧ! — Дӧзмыштіс быдӧн Боря. — Ме ог на кӧсйы сёйны!

Тадз кӧть шуис, а кулак ыджда нянь кусӧк сюйис жӧ вомас.

Бабыс вайис шыд. Эз на удит пызан саяс пуксьыны, видзӧдлӧма лои ӧшиняс да сӧткигтыр чепӧсйис ӧдзӧсланьыс:

— Господи! Кузьмалӧн кӧзаыс абу пемӧс, а сӧтана! Муртса на вӧтлі град вылысь, бара пырӧма! Лок, Борис, петав тшӧтш, пановтнысӧ отсалан!

Нянь тыра вомнас мыйкӧ шашкигтыр Борис вӧтчис пӧчыс бӧрся кильчӧ помӧ да кыдз тай таркнитас барабанас! Бабыс тайкӧ и поссӧ лэччигӧн эз усь. А кӧзаыд повзьӧмысла жӧ, буракӧ, кынмыліс места вылас, быльӧдӧма синъяссӧ, чургӧдӧма тошсӧ. А сэсся тай кыдз лыйыштіс градъяс вомӧныс да звирк потшӧс саяс! Серамыс Борялӧн вӧлі, чуть оз виньды вомас нянь крӧшкияссьыс.

Бабыс нем шыавтӧг лапйӧдліс кияснас да видзӧдіс потшӧс саяс, кыдзи сыліс кытчӧкӧ дӧзмӧдчысь пемӧсыд.

— Пӧчукӧ, менам ӧд артмис нин? Да вед? — Первойӧн шыасис пӧчнас шуысьыс.

— Артмис, артмис. Лок пырам, шыдыд кӧдзалас, — ас садяс бӧр пондіс локны бабыс.

— А кӧсъян, ме тэныд козьнала барабансӧ, — дзик збыльпырысь юаліс Боря. — Локтас кӧ кӧзаыс, сӧмын таркнит барабанас.