УТКАПИ

Кык луна-воя ызгис-шумитіс море. Гыясыс керка ыдждаӧсь швачӧдчисны берегас. Мореын олысь став жуг-жагйыс дзебсис лӧньджыкинӧ. И уткапи, коді джыявліс мореас берег дорсянь матын, саймовтчӧма миян садйӧ. Войяснас кывліс сылӧн герчкӧмыс. Мем сійӧ жаль лоліс, мыйӧн, мися, утушкаӧй и пӧткӧдӧ кынӧмсӧ. Сэтчӧ жӧ и ӧтнасӧн уткапиыс, мыйлакӧ торъялӧма ай-мам да чой-вок дорсьыс.

Море лӧньӧм бӧрын ме аддзи сійӧс пирс — мореас пырысь кузь кӧрт пос — дорысь. Джыялӧ ва веркӧсас. А сэсся друг суніс да зэв дыр эз пет. Оз и пӧд! Вӧлӧмкӧ, кыйсьӧ. Море ваыд сӧдз, пырыс тыдалӧ ставыс. Пирс дорас ваын быдмысь туруныс зэв уна, сы пӧвстын дзебсясьӧны посни черипиян да быдсяма ва гагйыс. Найӧс и куталӧ менам уткапиыд, кынӧмпӧт перйӧ. И зіль кутшӧм! Быйкнитлас ва веркӧсӧ, босьтас сынӧдсӧ да бара сунас. Кыйсьӧ. И со весьт кузя чери кыйис! Сӧмын тай кутшӧмкӧ ыджыд чери югнитіс сы дорті да тшапкис уткапиыдлысь кыйдӧссӧ паськыд вомнас. «Мый керӧ, яндысьтӧм синмыс», — лӧгпырысь дивита паськыд вома чериӧс, кӧть и тӧда: сідз олӧмсӧ вӧчлӧма матушка-природаыс.