ЛӦГАСИСНЫ

Тӧрыт лым мачӧн ворсігӧн кык друг венӧ воисны дай лӧгасисны.

Рытнас зэв дыр Миша унмовсьныс эз вермы, маитчис. Коляыс, медбур другыс, шуис сылы, сэсся пӧ ме тэкӧд некор нин ог кут ворсны.

И аскинас садьмис Миша да век думайтӧ, сёйныс весиг оз ков. Пукалӧ пызан саяс, нямлясьӧ, ӧшиняс видзӧдӧ.

— Мишук, школаад сёрман, — раз-мӧдысь нин мамыс тэрмӧдлыштіс. И Катшысыс со ывлаас уличаӧ петкӧдан туй юж вылын куйлӧ, виччысьӧ том кӧзяинсӧ школаас колльӧдны.

Друг аддзис Миша ӧшинь пырыс: Катшыс дорӧ кутшӧмкӧ тӧдтӧм пон локтіс, сикт улыс помсаяслӧн, буракӧ. Легӧдӧ бӧжнас, исасьӧ. А Катшысыс эргыштіс да уськӧдчис сы вылӧ. Зык-кось на костын лыбис. Эралӧны, патурликасьӧны нин лым вылас.

Мишаӧс ӧні тшӧктыныд эз ковмы. Уськӧдчис пызан сайсьыс. Кватитіс кӧтшас тувсьыс шапкасӧ, сюйис юрас, тайкӧ и школаас ветлан сумкасӧ оз вунӧд, дай лыйыштіс ӧдзӧс саяс.

— Ми-ш-ша, — сӧмын и сяммис кайтыштны мамыс да шеныштны кияснас. — Со сійӧ пыр тадзи! Курткасӧ весиг абу пасьталӧма!

А ывлаын Миша весиг тан сувтіс да ас синъясыслы эз эскы.

Катшысыс да тӧдтӧм пон пукалісны дзик орччӧн да лӧня легнитлісны бӧжнаныс. Дерт жӧ, виччысисны Мишалысь петӧмсӧ.

«Вот эськӧ менам кӧ тадзи Колякӧд артмас», — мӧвпыштіс Миша да воськовтіс понъяслы паныд.