КӦНІ УЗЬЛӦ ШОНДІ

Рытнас Алёна мамыскӧд дыр киськалісны град выв пуктасъяс: капуста и сёркни, свеклӧ и морковь.

Медбӧрын эштӧдісны уджнысӧ, мамыс шуис:

— Но, нылукӧй, бура и отсалін мамыдлы. Пырам сэсся гортӧ. Шондіыс то узьны нин кӧсйӧ водны и.

— А кӧні узьлӧ шондіыс? — юалӧ нывка.

— Шондіыс? Енэжтас саяс тай пуксьӧ-а. Сэні и, буракӧ, узьлӧ.

Вольпасяс Алёнка век думайтіс шонді йылысь. Кутшӧмджык эськӧ сылӧн гортыс? Миян керка кодь жӧ, гашкӧ, гажа да шоныд? И льӧм пуяс быдмӧны ӧшинь улас. И вольпасьыс сылӧн Алёнкалӧн кодь жӧ, кӧнкӧ, небыд да дзоридзӧсь ситеч пӧдушка эжӧда.

Вӧтасис Алёнка мыйкӧ зэв кузя. Мунӧ быттьӧ и мунӧ гажа садті, дзоръялӧ гӧгӧрпӧв, кор нин помасяс садйыс да мыччысяс шонділӧн керкаыс. Но сійӧ век некӧн оз тыдав.

Садьмис петук чукӧстӧм шыысь. Петіс кильчӧ вылас. И друг тайӧ кадас ватакодь еджыд кымӧръяс сайысь быйкнитіс-петіс шонді, сявк койыштіс зарни югӧръяссӧ му вылӧ. Нюмдіс Алёнка да уськӧдчис гортас мамыс дорӧ, горзӧ:

— Мамӧ, мамӧ! Шондіыс со еджыд кымӧр вылас узьӧма! Ме аддзылі, кыдзи сійӧ вольпассьыс чеччис! Чеччис и дзик пыр нюмдіс меным!