КОЗ ПУЛА ВӦРӦ

Мишуклӧн вокыс, Саша, школа бӧрас босьтіс чер да мӧдӧдчис ӧдзӧсланьӧ.

— Тэ кытчӧ? — пыр и самасис вокыс дорӧ Мишук.

— Вӧрӧ. Регыд Выль во, а миян век на коз пуыд абу, — шуис Саша.

— Ме тшӧтш! Ме тшӧтш! — Мишук тэрмасьӧмӧн кутіс кӧмасьны-пасьтасьны.

— Йӧюк, ме ӧд лызьӧн! Тэнад абу! Эн бара-й пасьтась!

Вокыслысь ӧлӧдӧмсӧ Мишук эз и кывзы.

— Мед абу кӧ, — горӧдіс Мишук. — Ӧти понӧльтӧ и туй боксьыс аддзам.

— Кӧвъясис тай... — броткӧдчыштіс вокыс да сэсся шеныштіс кинас. — Ладнӧ, окотатӧ кӧ кӧсъян тешитны... Тэрмась! Пемдас!

— Ме дась нин. Юрӧ шапка пукта дай.

И со найӧ, кык вок, грезд сайын нин восьлалӧны. Саша лызь вылын шургӧ. Бокас козъяна тасмаын черыс. Бӧрсьыс чеччалігтыр вӧтчӧ Мишук да зільӧ на мыйкӧ висьтавны вокыслы.

— Ме тӧда, кӧні пушыд понӧльясыд быдмӧны. Ёль дорын. Ме сэтысь гожӧмнас куим рыжик вотлі...

— Да лӧньлы тэ рыжикъяснад... — чирыштіс сійӧс вокыс. — Кодар туйӧдыс бурджык мунны? Этайӧ со Мӧска шорӧ нуӧ, турун ваян туй. Мӧдыс — кер кыскалан. Позьӧ эстчаньӧ вӧрӧдзыс шуркнитлыны!

— Шор логас, шор логас кежам! — синӧ ассьыс Мишук. Мӧдыслӧн серамыс петӧ. Аддзысис пӧ тай велӧдысьыд. Но ичӧтиктӧ кывзіс жӧ.

— Сулавлы, инӧ, тан, ме эсійӧ козъяс дорас исковтла! Аддза кӧ туянаджыкӧс, сӧта дай!

— Дерт жӧ, мыйла колӧ эстчаняс мунны? Ме и мудзны верма, дай пемдӧ нин со.

Мишуклы нимкодь, мый сійӧс кывзісны. Кекӧначасьӧ. Да видзӧдӧ, кыдзи вокыс тэрмасьӧ чукӧрӧн быдмысь коз пуяслань. Шарк-шарк, лызь шыыс лӧньӧм лымъя веркӧссӧ садьмӧдӧ. А енэжыс рӧмдӧ нин. Эстчаньын ылын, вӧр пуяс саяс, рытъя кыаыс югыдгӧрд. Кӧдздӧдны, буракӧ, кӧсйӧ. Со и Мишуклӧн чунь помъясыс гегдыны кутісны.

— Саша, Саш! Ӧдйӧджык! — горзӧ Мишук. Горӧдлӧ сылы и вокыс, но Миша оз кыв кывъяссӧ. И друг ыджыд коз пу весьтын, кодарлань лэбис Сашаыс, качмуніс быдса лэбач кельӧб, чивзіг да кравзігтырйи найӧ разалісны пемдысь енэж пасьтаыс.

— Мый лоис? Кытысь та мында лэбачыс? — нинӧм эз гӧгӧрво Мишук. А вокыс, кылӧ, мыйкӧ горзіс сылы. Мишук чайтіс, мый сійӧс ас дінас чуксалӧ Сашаыс, пидзӧсӧдз лымті пуртікасигтыр мӧдіс лызь туйӧдыс вокыс дінӧ. Кор локтіс медбӧрын ыджыд коз дінас, Сашаыслӧн кок улас куйліс нин пушыд, веж понӧльпи. Ачыс Саша видзӧдіс кытчӧкӧ коз пу йылас да шутёвтыштліс. А коз пу гӧгӧрыс сы мында коль куйлӧ. И лымсӧ ставнас серӧдӧма лэбач кок туйясӧн.

— Ой, Саша-а... — дзоръявны да горавны пондіс Мишук. Сійӧс шензьӧдіс и коз улын куйлысь колльыс, и нимкодь лои, мый вокыс аддзӧма нин пушыд понӧльпитӧ. Но вокыс чирыштіс сійӧс:

— Ньӧжйӧджык он вермы? Равзан сэні. Со урыс повзис да дзебсис кытчӧкӧ.

— Ур? Кӧні? — Мишук тшӧтш пондіс видзӧдны ыджыд коз пу вылӧ, кытчӧ индіс вокыс. Но уна ӧшалысь коль кындзи эз аддзы нинӧм.

— Ой, колльыс мыйта! — сӧмын и вермис шуны.

— Эз кӧ колльыс уна вӧв, эз эськӧ и урыс тані ов, — кайтыштіс Саша да сэсся тэрмӧдлыштіс Мишукӧс.

— Мунам вай. Пемдӧ нин. Видзӧд кӧть эн, уртӧ он нин аддзы. Мудерпозйыд дзебсис. Мед олас.

Саша ӧвтыштіс лызь бедьнас коз йывлань, кватитіс лапйӧдыс керыштӧм понӧльписӧ да мӧдіс петан туйлань.

— Вӧтчы! — горӧдіс Мишуклы. Мишуклы абу на окота бӧр косны, но вокыс со шургӧ нин лызь вылас эстчаньын. Быть тэрмась. Мӧдӧдчыліс нин, а сэні нӧшта шылк пуксисны коз пу улӧ гӧрд морӧса кык жонь, Мишукысь повтӧг пондісны кокасьны.

— Жоньяс! Жоньяс! Саша, энлы на! — горӧдіс Мишук. Сійӧ горӧдӧмысь повзисны лэбачьясыд, пышйисны...

А вокыс со эстӧн ылын нин, бара на горзӧ:

— Вӧтчы-ы!

И Мишук вӧтчӧ, собӧ лымтіыс, пӧсьыс нин чепӧсйис, мудзис, а нюмыс век на ворсӧдчӧ вом дорас.

— Саша! Кывзы... Жоньяс... Мекӧд чолӧмасисны... Выль вонас на, колӧкӧ, менӧ чолӧмалісны! Са-ша-а!..