АБУ ПАВЛИК — ПАВЕЛ!

Тайӧ ыджыд мужичокыслы регыд квайт ар тырас.

А олӧ сійӧ ылі войвыв сиктын. Радейтӧ гожӧмнас веж турун пӧвстті котравны, чибӧысь ворсны да шорын купайтчыштны.

Нӧшта радейтӧ ветлыны батьыскӧд чери кыйны. Батьыс пыжын пукалӧ, кыйгӧ ва веркӧстіыс да бурсканӧн бурскӧ ваас. А Павлик бипур дорын чӧв олӧ, ном вылӧ весиг оз норась, мед нин оз повзьӧд няргӧмнас черисӧ.

Ваыс тыын абу сӧдз, а гӧрдоват-гудыр. А чериыс — гычьяс — эзысьӧсь да сэтшӧм кывзысьысьӧсь! Бурскӧм бӧрас батьыс заводитас лэптыны ботансӧ да ботаныс ставнас эзысь. Быд тыв синмӧ сатшӧма гычыд.

Павлик сэк заводитӧ котравны берег пӧлӧныс да горзыны:

— Татчӧ, батьӧ, татчӧ сын!

Но век жӧ медмуса Павликлы тӧлыс. Исласьны сэк позьӧ, ок мыйта! Пӧттӧдзыд!

Арнас, кор шлякышавны пондас ывлаыс, быд асыв Павлик видзӧдӧ ӧшиняс:

— Ывлаыс век зэрӧ?

— Талун лымъялӧма, — шыасьӧ мамыс да содтӧ. — Уль лым сапкӧма!

— Ой-й! — радлӧ зонка. — Лым морт кута вӧчны! Ыджыдӧс вӧча! Батьӧӧс! И тэнӧ тшӧтш, мамук! Тэ ыджыд али ичӧт?

— Тэ кыдз чайтан? — серӧктӧ мамыс.

— Тэ ыджыд жӧ. И ме тшӧтш ыджыд. Сӧмын тӧкӧтьӧ-тӧкӧтьӧ ичӧтджык. Да ӧд, мамӧ?

— Сідз, пиук, сідз! Быдман да ыджыд жӧ лоан. Вай мыссьышт да сёй ёна. А сэсся и пет, лыммачась.

Павлик пасьтасьӧ ачыс. Оз тэрмась, оз ыждав, оз отсӧг виччысь мамыссянь. Пасьтасис — петӧ ывлаӧ.

Мамыс видзӧдӧ ӧшиньӧдыс, кыдзи пиукыс быгыльтӧ кильчӧ помас уль лымсьыс каттьӧм ыджыд ёкмыль да уськӧдчӧ быглявны мӧдӧс. И мӧдыс зэв жӧ ыджыд артмис.

Павлик кепысьсӧ пӧрччӧмӧн зырыштіс кымӧссӧ, а сэсся коймӧдӧс, ыджыдӧс жӧ, быгляліс да орччӧн куимнансӧ и сувтӧдіс. Мамыс чайтіс: отсыштны колӧ пиыслы ӧта-мӧд вылас лэптыны лым тупыльяссӧ да петіс кильчӧ помас:

— Павлик, тэд отсыштны? Батьыд сарайын, чукӧстлам!

— Оз ков. Ачым. Куимнансӧ ыджыдӧс вӧча. Ме быттьӧ абу нин Павлик, а Павел!