КЫК КЕРКА

Керка тшупны петіс бать да пуксис,
горша юис кӧдзыд ырӧш доз.
— Гӧтрасян да, — шуис, — меысь юксян,
сідзкӧ, водзвыв лӧсьӧд аслыд поз.

Эг кӧть тӧд на,
кутшӧм кодзув улын
ветліс аслам ӧти шуд да гаж,
велӧдчи нин сирӧд пожӧм пуӧ
гижтавны да вӧчны топыд паз.

Пелька ворсіс киын лэчыд черӧй,
нитш вылӧ кер водліс, кыдзи гум.
Гашкӧ, збыльысь сэки, — мый нӧ керан! —
орччӧн кӧнкӧ ветліс гуся нюм.

Но эз кыпты аслам кыпыд позйӧй,
сигӧр улӧ сідзи эз и пыр:
рытыввылын енэжтасыс ӧзйис,
йӧзлӧн вирысь муыс лои гырд.

Сійӧ кадсянь сьӧлӧм пытшкын олӧ
воштӧмъясысь бурдлывтӧм нин дой...
Мыйла чужан сиктӧ дыр ог волы, —
норасьӧмӧн юасьӧ бур чой.

Мыйла?..
Гашкӧ, неуна и мыжа,
вунӧді кӧ ассьым ордым-туй.
Аслам пиӧй меысь ӧні ыджыд, —
шоглун сылы тӧдмавны оз туй.

Талун сійӧ зумыдджыка тэчӧ
югыд керка, кодлӧн нимыс — Мир,
медым сэсся некор оз нин лэччы
дзоридз быдман муӧ мортлӧн вир.