ПАБЛО НЕРУДАМенам паметьын ловъя пыр тэ — мугыд чужӧма, шуда, ылі Чилиысь воӧм поэт, муса Пабло Неруда, быттьӧ аддзысим мӧдысь да бара нин сулалам орччӧн, морӧс йӧрышад сьӧлӧмыд ми вӧсна тӧждлунӧн дорччӧ. Смоль сьӧд синъясысь казялі сэк — паськыд синкымъяс улысь, мыйта шог, мыйта дой найӧ йиджтісны зэв ылыс мулысь, аслад Чилилысь, тшыглункӧд корысьлун ыдждалӧ кӧні, генералъяслӧн вир пыдди сыв ыргӧн визлалӧ сӧнас. «Воас кад, — шуин сэк, — кор и Чилилы шондіыс петас, гортса адресӧс тэныд ме, войвывса гижысьлы, сета. Волан видлыны менӧ да менсьым тшӧтш чужан Сантьяго аслад зэв ылі Комиысь, пожӧмӧн шыалысь ягысь». Тайӧ гижӧднас, висьтавны сьӧкыд, пыр кыдзи ме радлі, быттьӧ тэнад жӧ сьыланкыв юраліс выль Сталинградлы, кодӧс, зымгис кор сы бердын тышъяслӧн вӧвлытӧм горыс, лэчыд штыкӧн да лӧглунӧн ӧтвылысь кыкнанным дорйим. Ылыс Чилиӧ нуис корабль сэсся миянлысь другӧс, кык пӧв гораджык сьыланкыв сьӧлӧмсьыс перйис Неруда, мича сьыланкыв сы йылысь, збыльысь кыдз кыптыны пондіс аслас му весьтас ми кодь жӧ дзирдалысь, куслывтӧм шонді. Зывӧк казьтывны нимъяссӧ, сьӧд, шуштӧм нимъяссӧ налысь, кодъяс ловныслысь рӧмсӧ оз торйӧдны нюйтысь да саысь. Найӧ петӧны пыр, кыдзи овлывлӧ, зэв гудыр йирысь сувтысь кыасӧ пӧдтыны уджалысь войтырлӧн вирӧн. Буретш найӧс Неруда, сьӧд мутиӧс, нэм чӧжыс ёрис. Налы сьӧлыштіс чужӧмас... Аслас тшӧтш сьӧлӧмыс орис! Сэтчӧдз кута ме пыр, кытчӧдз ачым ог чег да ог вижӧд, видзны сьӧлӧмкӧд ӧтлаын Пабло Нерудалысь гижӧд.
