* * *

Гым кымӧр быттьӧ воши туйысь
Да сувтіс миян керка весьтӧ.
Став ывла вылыс биӧн пузис,
Но меным тайӧ вӧлі веськодь.

Лӧз сынӧд потлӧ куим пельӧ,
Кор чардби сюръяясӧн ӧзъяс,
Но лӧня олӧ керка пельӧс,
И керка вевтсӧ тӧв оз вӧрзьӧд.

Ме кыла ӧшинь стеклӧ ворсӧм
Да матыс зэрлысь шурыд кок шы.
Мен гымлӧн тӧдса гора горзӧм,
Но сійӧ мен эз вӧчлыв лёксӧ.

Гым улын песӧм сынӧд чӧскыд —
Мый верма, ньылала ме сійӧс.
Сьӧд кымӧр восьлалӧ юр весьтӧд —
Дзик ставнас косясьлӧма сырйӧдз.

Ме нюм пыр видзӧдла да шуа:
«Эн скӧрав весьшӧрӧ, эн мурзы!
Вай, бурджык, лэччы татчӧ муас
Да аслад биа ньӧвйӧн вурсьы».

Скӧр кымӧр воськов вӧчӧ водзӧ,
Оз шыась, ме вылӧ оз видзӧд.
Но регыд енэж бокыс воссьӧ —
Зэр киссьӧ муӧ визьӧн-визьӧн.

Ме ог нин ышнясь кымӧр водзын —
Мен ывла эрдыс муса, дона.
Зэр васӧ чужӧм вылӧ соддзӧн
Дыр кояла да мысся ёна.