ПӦРЫСЬ ПОН ДА КӦИН

(Карельскӧй мойд)

Ӧти керкаын коркӧ, овліс пӧрысь пон. Кор сійӧ кутіс омӧля аддзыны да кывны, сійӧс эз мӧдны вердны, шуисны: ог пӧ виӧй, ачыс кулас тшыгйысла.

Тшыг пон мӧдӧдчис вӧрӧ, сэні паныдасис кӧинкӧд. Пон и шуис:

— Сёй менӧ, керкаын эз кутны вердны, тшыглы лоӧ кувны.

Кӧин вочавидзис:

— Ог сёй тэнӧ, а вӧча сідзи, мый тэнӧ вердны на кутасны.

— Кыдзи?

— Асывнас, — шуӧ кӧин, — петас керкаысь кага, а ме гусяла сійӧс да котӧрта ыб кузя. Кӧзяиныд аддзас ӧшиньӧд да усйӧдлас тэнӧ ме вылӧ, мед мырддян кагасӧ. Тэ ме бӧрся котӧртан, ме и кагатӧ чӧвта, та вӧсна тэнӧ бара кутасны вердны кувтӧдзыд. Но тэ сӧмын тайӧ бурсьыс мынтысь меным, кор ме кута тшыгъявны.

Кӧин сідзи и вӧчис: пышйӧдіс кагаӧс. А кор пон суӧдіс сійӧс, кагасӧ колис. Кӧзяин гозъя локтісны, босьтісны кагасӧ да бара кутісны татшӧм бур вӧчӧмысь вердны понйӧс.

Локтіс тӧв. Кӧзяин керкаын лоис кӧлысь. Йӧз чукӧрмис уна. Тшыг кӧин локтіс керка дорӧ да аддзис сэсь понйӧс. Кӧин и шуӧ:

— Ӧні ме тшыг, отсав меным сёянторйӧн.

— Став сёяныс пызанъяс вылын, — шуӧ пон. — Кӧть йӧзыс и уна, ми казявтӧг пырам пызан улас. Кор найӧ лоисны керкаын, пон лапанас судзӧдаліс сёянсӧ пызан вывсьыс, кӧин пӧтіс.

— Ӧні эськӧ горшӧс веськӧдыштны, — шуис кӧин.

— Петам посводзӧ, сэні эм ырӧш бӧчка. Кутісны найӧ корсьны ырӧшсӧ, а сэні ыджыд кӧшын вӧлӧма вина. Пон чайтас сійӧс ырӧшӧн да юкталас кӧинӧс.

Кӧин коддзас дай шуас:

— Вай сьылыштам тані.

Пон сійӧс такӧдас:

— Петам ывлаас, мед оз ло лёк.

— Ог, — шуӧ кӧин, — тані сьылам.

Пуксисны посводзӧ ӧта-мӧдлы паныд да кутісны омлявны. Кылісны найӧс йӧз, петісны да аддзисны кӧина-понъяӧс, дай лыйисны пищальӧн кӧинӧс, а понйӧс кувтӧдзыс на вердісны.

Кӧин пӧттӧдзыс сёйис, сӧмын мынтысис кунас.