СИБЫР ТУЙ
1
Оз инась, тшыг кага бӧрдӧ;
Войбыд том гӧтыр оз узь...
Яндзим узьны-й мем! Вой кузь —
Муні уджавны ме сьӧрдӧ.
Паныд сюрис кӧин мем,
Сылы шапка босьті. Петі
Ыджыд туй вылӧ, а сэті
Мунӧ ыджыд додь. Удж эм.
Тӧргӧвӧйкӧд вермасимӧ;
Лӧсьыдтӧма усис, йӧй;
Сьылӧді: «Ой, коньӧрӧй!»
И ас доддьӧс видлалі ме.
Доддьысь перйи, пиӧй, тэд
Крендель гоз; а сьылі вывсьыс
Сӧмын перна эг босьт... Мед!
Ыргӧн гора меным кывсис.
Сэсся уджысь м’ог ме ор,
Гырысьтор и сьӧкыдтор
Эг ну додь вывсьыс; а вӧлыс
Кольӧм кӧинӧйлы вӧліс.
Гортӧ вои. Муса пи
Кыдзья онмӧссьылӧм; сійӧс
Крендель сёйны садьмӧді,
Асылӧдз м’ог вошты пиӧс.
Пыктыны нин пондыліс,
Виччысьны эз позь нин бурсӧ...
Чипан моз, кор сӧтны юрсӧ,
Вийсис эськӧ-й кулыштіс.
«Ӧткодь чинны мортвуж лыдлы,
Кулас тӧргӧвӧй-ӧ-пи;
Арталӧ, кыдз кужад ті,
Ме ног, ас пи дона быдлы.
Сёйны чужис ӧти-й мӧд;
Му оз судзсьы вердны кыкӧс;
Мӧд ног лӧсьӧдны ог тӧд:
Вердас мед — мем мусаджыкӧс!»
[1870–73]