СТИПЕНДИЯ
Арсяньыс Митя олӧ Кокшаровкӧд общежитиеса ӧти жырйын. Лӧня кывтӧ ёртъяслӧн олӧмыс. Некутшӧм зык ни пинясьӧм на костын абу, век ӧтлаынӧсь. Лавкаӧ мунӧны орччӧн, училищеӧ асывнас сідзи жӧ ӧтлаын. «Кык друг» шуӧны на йылысь йӧзыс. А найӧ сӧмын шпыннялӧны да кургӧны ас костаныс. А ёртасисны найӧ ноябрын, кор Митя кӧсйис эновтчыны велӧдчӧмысь.
— Муна татысь. Ог нин суӧд велӧдчӧмын тіянӧс, тӧлысь джын вольпасьын тупляси да, — жугыльпырысь Митя юксис мӧвпъяснас Кокшаровкӧд.
— Да тэ йӧймин али мый? Пышйынытӧ медся кокни... Отсыштнытӧ ме на верма тэныд.
— Ог, Ваньӧ. Некутшӧм тӧлк оз ло. Мӧд во выльысь пыра...
— Да, артмас, мися. Кутшӧм тэ полысь.
— Ме?!
— А мый нӧ... трус либӧ, мӧдысь на шуа.
Забеднӧ лои Митялы, ёнджыка сы вӧсна и кольччис училищеӧ.
Ӧні Митя оз элясь Кокшаровлӧн коркӧя дэльӧдыштӧмысь. Бур артмис сыысь. Неважӧн весиг грамота сетісны бура велӧдчӧмысь Митялы, и стипендия ыдждӧдісны.
— Тэ вӧлі училище эновтны кӧсъян, а со грамота сетісны... Молодеч! — нюмдыштіс сэки ёртыс, кӧть синъясыс вӧліны жугыльӧсь. Митякӧд первой кадас ёна ноксис да ачыс кольыштіс велӧдчӧмсьыс. Митя тайӧс казяліс, но регыд кыдзкӧ вунӧдіс та йылысь, сы вӧсна, мый зэв шудаӧн асьсӧ кыліс. А тӧрыт сылы ыджыд стипендия сетісны, быдса нелямын шайт.
— Восьмӧй мартӧдзыс кымын лун колис? Мамыдлы тэ нинӧм он кӧсйы козьнавны?.. А ме мича кашемир чышъян ньӧба. — Матыстчис Кокшаров дорӧ Митя.
— Дерт, позьӧ... Кӧть тэ и вӧчин нин козинсӧ... Бура велӧдчин, стипендия ыджыдджык. А меысь шудыс пышйӧ...
Асывнас чеччис Митя да медводз кисӧ зептас шуркнитіс. И быттьӧ кӧдзыд ваӧн вылысас койыштісны. Абу сьӧмыс... «Вошті»... Кымынысь мамӧ гижліс, медым топыдджыка сьӧмсӧ видзи. Митя дас пӧв нин гудйис зепъяссӧ. Абу. Кӧть розь писькӧд. Абу. «Вошті? Кытчӧ? Кор? Гусялісны?» — лёкысь дзирдовтісны синъясыс. Некымынысь матыстчыліс узьысь ёртыс дінӧ. «Вӧр, вӧр, — шӧпкӧдісны паръясыс, — Кокшаров вӧр. Нелямын шайт... Гад, гусяліс... Завидьысла». Митялы весиг зывӧк лоис кывзыны Кокшаровлысь узян лов шысӧ. Садьмис ёртыс да видзӧдліс Митя вылӧ и юаліс:
— Мый сэтшӧм шог?
— Нелямын шайт вошис... Тэ эн босьтлы? — чеччыштіс татчӧ Митя. Кокшаровлӧн синъясыс плешкас кайисны, сэтшӧм виччысьтӧмӧн лои сылы татшӧм юалӧмыс.
— А тэ эн синтӧ паськӧдлы. Тэысь ӧтдор некод сэсся эз пыравлы...
— Ме, гусялі?
— Тэ, тэ... Код сэсся.
— Кыдзи тэ вермин, Митя?!.
— Он кӧ бурӧн сет, норася дирекциялы. Вӧтласны тэнӧ шышӧс, вот аддзылан.
Училищеын водз асывсянь ӧшаліс ыджыд букваясӧн гижӧм кабала: «Коді воштіс нелямын шайт, корам пыравны комсомоллӧн комитетӧ». Митя аддзис тайӧс и жугыля ӧшӧдіс юрсӧ. Аддзис сьӧмсӧ, да воштіс ёртсӧ.
