ПӦЧЛЫ

Тэ небыд киӧн быдтін менӧ, пӧчӧ.
Тэ мелі кывйӧн бурӧдлін, эн ёр.
Мен первой сетлін нянь зыр вылысь сӧчӧн,
Кор пӧжасьлін тэ шонді петандор.

Ме ичӧт дырйи, тӧда, вӧлі вильыш,
Но мода вылас сӧмын видзлін ньӧр.
Эг тӧдлы ме, мед видны менӧ зілин,
Эг аддзыв ме, мед вӧлін коркӧ скӧр.

И та вӧсна и, гашкӧ, сідзи лоис,
Мый йӧзлысь ме эг босьтлы ӧти войт,
Мый олӧм шӧрам меліӧн жӧ вои,
Мый некодӧс на нинӧмӧн эг дойд.

Тэ, пӧчӧ, важӧн куйлан кыз му улын,
Ме ачым вӧчлі тэныд крест да горт.
Ок, кутшӧм этша мелі кывсӧ шулі
Ме тэныд, менам дона, мича морт.