КОДЗУВКОТЪЯС

Аннуш сомын на пырис садикӧ, кыдз сійӧс пыр жӧ паныдаліс Павлик.

— Кӧсъян, мыйкӧ петкӧдла?

— Петкӧдлы, — вочавидзис Аннуш.

Павлик кыскис зепсьыс истӧг куд да ичӧтика восьтыштіс.

— О, кодзувкотъяс! Кытысь нӧ найӧ?

— Тӧрыт ми батькӧд вӧрӧ кайлім да сэтысь ме аддзи зэв ыджыд кодзувкоткар. А кодзувкотыс мыйта! Сӧмын жуӧны. Ме татчӧ бедьторйӧн и йӧрті некымынӧс. Вот, — ошйысис Павлик.

Воспитательницаыс, Надежда Петровна, матыстчис на дінӧ:

— Челядь, мый лои?

Вочавидзис Аннуш:

— Сійӧ кодзувкотъясӧс вайӧма. Вӧрысь лэччӧдӧма тӧрыт...

— Кодзувкотъясӧс? Найӧс, челядь, оз позь вӧрӧднытӧ. Найӧ зэв коланаӧсь. Сы вӧсна мый кужӧны бурдӧдны вӧрсӧ быд сикас висьӧмысь, мездӧны пуяссӧ да мукӧд пӧлӧс вӧрса быдмӧгсӧ уна лёк гагйысь.

— Ме ог вӧлі тӧд, мый найӧс оз позь босьтнысӧ, — бӧрддзис Павлик.

— Колӧ найӧс истӧг кудсьыд бӧр лэдзны, — шуис Надежда Петровна да муніс мукӧд челядь дорӧ.

Аннуш босьтіс детинкаӧс киӧдыс да пӧся мӧдіс шӧпкӧдны:

— Павлик, колӧ кодзувкотъястӧ бӧр вӧрас нуны. А то татчӧ кӧ лэдзам, туйсӧ асланыс кодзувкоткарӧ оз аддзыны. Кор ывлаӧ ворсны петкӧдасны, сэки ми тэкӧд и нуам. Но?

— Но, — видзӧдліс детинка Аннушлӧн гырысь лӧз синъясӧ.

Ывлаӧ ворсны петігӧн Павлик сюйис истӧг кудсӧ гач зептас. Йӧрын челядь медводз дзебсисны пуяс сайӧ, сэсся потшӧс коластті петісны детсад йӧрысь.

Сулаліс мича гожся лун. Шондіыс яра шонтіс мусӧ. Керкаяс сайӧ дзебсьышталӧмӧн, мед эськӧ оз жӧ бӧр бергӧдны найӧс, Аннуш да Павлик тэрмасьӧмӧн котӧртісны сикт кузя, сэсся картупель муяс дорті.

Медводдза пуяс дорас матыстчигӧн челядь ышкиг-пошкигтыр сувтісны.

— Кӧніджык кодзувкоткарыс? — юаліс Аннуш.

— Эстӧн, — индіс Павлик вӧрлань.

— Мунам ӧдйӧджык, — тэрмӧдліс Аннуш.

— Ме ог лысьт, — шуис детинка. — Гашкӧ, сэні кӧинъяс.

— Кӧинъяс, — повзис Аннуш. Но пыр жӧ вӧтліс полӧмсӧ. — Но и мый? Тӧрыт ті энӧ аддзылӧй найӧс? Сідзкӧ, абуӧсь.

— Ме ӧд тӧрыт батькӧд ветлі, а сылӧн тасма костас чер вӧлі сюйӧма, — вочавидзис Павлик.

— Павлик, а вай либӧ татчӧ лэдзам. Тасянь найӧ, гашкӧ, аддзасны нин туйсӧ.

Детинка да нывка пидзӧсчанясисны веж турун вылас, восьтісны истӧг кудсӧ да пуктісны муӧ. Кодзувкотъяс мӧдісны вӧрны, сэсся петісны.

— Вот ті кӧнӧсь! — кылісны челядь бӧрвывсьыныс горӧдӧм шы да повзьӧмпырысь бергӧдчисны. Наланьӧ, сьӧкыда лолалігтыр, матыстчис Надежда Петровна. — А вӧрас кӧ пыринныд да вошинныд? — воспитательница лэччысис турун вылӧ челядькӧд орччӧн да топӧдыштіс найӧс ас дорас.

Челядь чӧв олісны. Турун пиын кодзувкотъяс надзӧникӧн сьӧрсьӧн-бӧрсьӧн кыссисны вӧрлань.

— Но и бур, бобукъяс, — шуис Надежда Петровна. — Мед вӧля вылас олӧны. А тіян колі висьтасьны, мый татчӧ мӧданныд. Ми эськӧ став челядькӧд ӧтвылысь кайлім вӧр дорӧдзыс. Ӧні вайӧ детсадъяс лэччамӧ. А то ӧбед вылад сёрмам.

Найӧ куимнанныс кинаныс кутчысьӧмӧн мӧдӧдчисны сиктлань.