ЛӦЗ КЛЯНИЧА

«Вӧтлісны, гусясьысьӧн нимтісны... И мый налы лӧз кляничаыс сэтшӧм жаль. Сы мындасьыс ӧтитӧ эз сетны, — думайтіс Анна. — Висьталасны ӧні ставлы. И гортын, и садйын мӧдасны тӧдны. И суседъяс. Дерт, эськӧ эз ков босьтны да». Нывка синмын ставыс пемдіс. Весиг еджыд лымйыс синва пырыс кажитчис рудӧн. Сійӧ петіс дзиръяті туй вылӧ да веськӧдчис гортланьыс. «А кори кӧ эськӧ, гашкӧ, и сетісны», — визьнитіс Анна юрын мӧвп.

А ставыс артмис тадз. Анна, садикысь локтӧм бӧрын, ворсіс ывлаын. Банкаяс пукталіс керка вевт дорысь виялысь войтва улӧ. Ывла вылыс ёна нин вежсьӧма. Сылысь лымйыс ропмунӧма-ляпкалӧма, кӧть и еджыдсьыс-еджыд на.

Шур аслас кильчӧ дорын дзик ӧтпӧлӧса бергаліс, мыйкӧ ӧтарӧ пуктыліс син дорас, шенасис. Анна матыстчис сы дорӧ.

— Анна, волы, волы, — радпырысь корис Шур, весиг ӧти войт талун эз ышнясь. — Видзӧдлы, менам лӧз клянича эм. Син пӧвтӧ кунь, а мӧднад видзӧд сы пыр.

Анна видзӧдліс, кыдзи тшӧктіс Шур, и муртса эз горӧд чуймӧмысла. Гӧгӧр ставыс вӧлі лӧз: и лымйыс, и керкаыс, и пуясыс, и Шурлӧн нюмъялысь чужӧмыс. А сылӧн кельыдлӧз синмыс лои пемыдлӧз. Вештіс нывка син весьтсьыс кляничасӧ, и ставыс лои ас кодьыс. Бара пуктіс и — гӧгӧр лӧзсьыс-лӧз.

— Кутшӧм мича! Кытысь тэн тайӧ сюри? — юаліс Анна.

— А, ваза жугалі... — веськодьпырысь ӧвтыштіс детинка кинас.

— Ваза? А мамыд нӧ мый шуас? — повзис Анна.

— Эг ӧд ме жугӧд. Рита шкап вылысь уськӧдіс. Ставнас пазьмуні. Кымынкӧ кляничатор сӧмын югді. Лок кӧть пыралам, миян гортын нӧшта на эм.

Керкаӧ пырӧм мысти Шур вайис картон куд, кӧні и збыль лӧзаліс некымын клянича. Быд тор Анна босьтліс киас, видлаліс, видзӧдліс на пыр ӧшиньӧ. Медся мичаӧн кажитчис лӧзалысь лым.

Анналы сэтшӧм ёна коліс татшӧм кляничаыс, быть коліс. И сійӧ ӧти тор зэв ёна чабыртіс да сюйис кисӧ зептас.

— Э-э, Анна, тэ тай гусялін кляничасӧ, — шыасис Шурлӧн ыджыдджык чойыс, Рита, коді велӧдчис витӧд классын нин да ӧні мыськаліс тасьті-пань.

— Ме эг, — муртса кывмӧн шуыштіс Анна да ёнджыка чабыртіс кисӧ. Сійӧ весиг эз казяв, мый клянича дорышас вундысис ки пыдӧсыс.

Шур гӧгӧрвотӧма видзӧдіс то чой вылас, то Анна вылӧ.

— А ноко кыскы шуйга китӧ зепсьыд да петкӧдлы, мый сэні, — бара тшӧктіс Рита.

— Нинӧм абу, — зумыштчис Анна, но кисӧ эз перйы.

— Нӧшта ӧд и соссьӧ, а ноко разь кабыртӧ, — босьтіс Аннаӧс китіыс Рита.

Анна паськӧдіс чуньяссӧ. Ки пыдӧс вылас куйліс вирӧсь клянича.

— Ки ортӧдзыс чабыртӧма, — шуис Рита, босьтіс кляничасӧ да пожъяліс мыссян доз улын.

— Лок китӧ мыська да бинтӧн кӧртала, — корис сійӧ.

Анна матыстчис.

— Гусясьысь, пӧръячка, абу яндзимыд, — вирсӧ мыськигмоз, видчис Рита. — Йӧз керкаӧ локтан да юасьтӧг мыйкӧ и босьтны лысьтан. Тадзтӧ сэсся некор миянӧ эн лок.

Тайӧ кывъяссӧ кылӧм бӧрын Анна друг нетшыштчис места вывсьыс да уськӧдчис ӧдзӧсӧ.

— Анна, а, Анна, — кыліс бӧрсяньыс Шурлӧн гӧлӧсыс, — на ӧти клянича тэныд.

Но нывка весиг эз бергӧдчыв. Сійӧ бӧрдігтыр котӧртіс гортас.