* * *

Кадысь кадӧ овлӧ зэв и лёк,
Кадысь кадӧ — олӧм быттьӧ адын.
Шань-бур кывсӧ шуысь оз тай лок,
Он кӧ лӧньӧд майшасьӧмтӧ ачыд.

Мукӧддырйи луныс нач нин вой,
Лун шӧр лунӧ шондіыс мен пемыд,
Оз нин отсав ӧні вок ни чой,
Натӧг кольӧ сэсся аслад нэмыд.

Кадысь кадӧ меным зэв и лёк,
Но ӧд бара шаньӧ кута лача:
Вунас лёкыс, вушъяс сьӧлӧм нок,
Бордъяся да енэжас на кача.

Некодсянь ог виччысь шань-бур кыв,
Завидьтысьыс лоис вывті уна,
Быттьӧ йӧзсӧ кыйӧма ён тыв,
Шань-бур кылыс налӧн важӧн вуніс.

Кадысь кадӧ овлӧ зэв и лёк,
Лӧз-лӧз енэж кажитчӧ мен рудӧн,
Сьӧлӧм доймӧ, слабмӧма ки-кок,
Кажитчӧ, мый некор эг вӧв шуда.

Но ӧд бара пуксьӧ мича лун,
Важъя моз жӧ сьыла мыла сьылан.
Менам мусук, некытчӧ эн мун,
Менсьым сьылан сӧмын тэ и кылан.