ВАНЮК ВОРСӦЙӧктӧ пызан, йӧктӧ пач, Йӧктӧ-чеччалӧ гӧрд мач, Лэбалӧны чачаяс Быттьӧ бордтӧм катшаяс. Лабич улын Тузик тявгӧ, Паччӧр вылын Мурзик нявгӧ. Мыйла ставыс шызьӧма? Коді тайӧ ышмӧма? Тайӧ ворсӧ ичӧт Вань, Сійӧ нач нин дурзьӧм кань, Дед-баб ордӧ карысь воис, Вӧля тані сылы лоис. Ваньӧ некодысь оз пов, Сыкӧд весьшӧрӧ он ов, Со тай горзӧ: «Ту-ту-ту! Менӧ некоді оз кут!» Кыдзи кӧсйӧ, сідз и ворсӧ, Ӧні дзебсис, сійӧс корсьӧй. Пӧля-пӧча повзьӧмны, Муса внукӧс воштӧмны: — Кӧні миян дзолюкным? — Кытчӧ муні Ванюкным? — Дзебсьӧма со ыджыд пачӧ, — Внуктӧ мезды сэтысь, пӧчӧй! Гозъя быдсӧн падмисны, Кор тай внукӧс аддзисны, Дзебсянінысь петіс сьӧд — Чӧрт ли Ванюк — он и тӧд. Со ӧд кутшӧм вильыш зонка, Быдмыштас да раммас коркӧ.
